Alain Johannes is een meer dan gekende naam in de internationale rockwereld. Als prominent lid van de Palm Desert-scene én goede vriend van Josh Homme, speelde de Chileens-Amerikaanse multi-instrumentalist mee op platen van Queens Of The Stone Age en Them Crooked Vultures. Tevens was hij als sessiemuzikant en producer betrokken bij albums van grootheden als Arctic Monkeys, PJ Harvey, No Doubt en Mark Lanegan. Reden genoeg voor een volle Nieuwe Nor in Heerlen, zou je zeggen…

Fotografie Hub Dautzenberg

Want Heerlen laat het vanavond akelig afweten, met naar schatting slechts rond de vijftig betalende bezoekers. Het zal het aanlokkelijke vooruitzicht van een wijntje op het terras op het nabijgelegen Pancratiusplein zijn of de zelfopgelegde kwelling van negentig minuten naar het Nederlands Elftal kijken, die de mensen ervan weerhoudt om naar Alain Johannes te gaan luisteren. En dat is zonde.

Al was het maar omdat de thuisblijvers of terrasgangers dan ook de andere naam op de poster zouden missen: het Nederlandse Iron Jinn, de ‘supergroep’ rond onder andere Oeds Beydals (The Devils Blood, Death Alley) en Wout Kemkens (Shaking Godspeed). Ze zijn niet alleen het voorprogramma van Johannes, maar ook de begeleidingsband van de rockveteraan. De link tussen hen en Johannes werd overigens gelegd door de vermaarde Eindhovense gitaarpedalenbouwer Dr No.

Iron Jinn opent de avond rond half negen met een stevige set vol onvoorspelbare stonerrock. Hun songs tikken soms bijna de tien minuten aan en zijn wars van een logische structuur. Tempowisselingen, drumfills en gitaarriffs vliegen je om de oren als hagelstenen aan het Gardameer. Chaotisch? Rommelig? Nee, integendeel. Iron Jinn benadert zijn psychedelische potpourri met mathematische precisie, die het geheel op de rails houdt en waardoor de band een vol uur (!) lang weet te imponeren.

Na een korte pauze is het tijd voor ‘hoofdact’ Alain Johannes. Terwijl hij de eerste noten wegtokkelt op zijn akoestische gitaartje, dat lijkt gemaakt van een sigarenkistje, kijkt hij even de zaal rond. Hij ontwaart enkele liefhebbers die in het schemerdonker tussen bar en frontstage staan toe te kijken. Het kan verkeren: met Them Crooked Vultures speelde Johannes in september 2022 nog voor 90.000 man tijdens de Taylor Hawkins Tribute in Wembley Stadium. En zo sta je een jaar later voor vijftig man in een kleine zaal ergens in Zuid-Limburg.

Johannes’ akoestische intermezzo valt een beetje in het niet na al dat geweld van Iron Jinn. Wel lekker om even adem te halen, maar zijn zes onversterkte songs gaan een klein beetje langs de aanwezigen heen. Dat verandert als de Hollandse vrienden weer hun opwachting mogen maken. Met een mooie greep uit het repertoire van Eleven, Johannes zijn ‘eigen’ (en voortreffelijke) band die in 2007 werd opgeheven, eert de Amerikaan ook zijn soulmate Natasha Shneider, met wie hij 25 jaar samen was. Ook zij speelde in Eleven, maar overleed in 2008 aan de gevolgen van kanker.

Nature Wants To Kill Me en You’e My Diamond zijn hoogtepunten van het optreden van Johannes, evenals Reach Out, óók een Eleven-nummer. De set komt tot een orgelpunt met het Desert Sessions-duo Hangin’ Tree en Making A Cross. Waar Iron Jinn zijn songs breed laat uitwaaieren, laat Johannes horen waarom de sound van de club rond Josh Homme zo geliefd is: het is die Rivella-achtige combinatie van dreiging, hallucinatie en ook lichtvoetigheid en melodie, die de Palm Desert-scene een beetje vreemd, maar o zo lekker laat smaken. Het komt uit dezelfde bron als waar Iron Jinn eerder op de avond uit heeft getapt, maar het drinkt net allemaal wat makkelijker weg.

Over drinken gesproken: terwijl de laatste noten van Alain Johannes en Iron Jinn weerkaatsen in de grotendeels lege zaal van de Nieuwe Nor, nemen terrasgangers een honderd meter verderop nog een slok van hun Chardonnay. De wetenschap dat ze in het poppodium van hún stad een wervelend muzikale avond hadden kunnen beleven van een ware grootmeester, is van een gekmakende tragiek.

Gezien: 10 september 2023 in Nieuwe Nor, Heerlen