Artiesten die meer dan een paar honderd bezoekers trekken zijn zelden de moeite waard. Het betekent dat er iets toegankelijks in de muziek zit, iets wat door het grote publiek begrepen wordt. Als het grote publiek het begrijpt kan het niet interessant zijn. 

Opmerkelijk dus dat Jockstrap in de grote zaal van Paradiso geprogrammeerd stond. Goed, in de Britse pers was hun debuutalbum bejubeld en ook aan onze kant van de Zuidelijke Bocht gingen de duimen omhoog, maar dat waren toch vooral bleke duimen met door uitgedroogde velletjes geflankeerde kluifnagels, niet die jaloersmakend atletische superduimen die je in de Ziggo Dome ziet.

Ik probeerde te achterhalen of Jockstrap misschien een TikTok-hit had of op de soundtrack van een of andere voorspelbare Netflix-serie was beland, maar kon niets vinden wat in die richting wees.

In Paradiso trof ik een handvol van die warrige IT-types met wie ik meestal mijn concerten beleef, maar er waren vooral grootstedelijk-alternatieve twintigers. Daar viel mee te leven. Dat de meeste gesprekken in het Engels werden gevoerd stelde me enigszins gerust. 

Van die rust bleef al snel weinig over. Jockstraps studiowerk draait om contrast en stilte, om elke noot op de juiste plaats. Nu bezoek ik geen concerten om te controleren of muzikanten hun albums getrouw na kunnen spelen, maar ze hoeven ze ook niet totaal plat te slaan. Georgia Ellery zong met haar eigen stem mee en kwam nauwelijks boven de herrie uit. 

Was ze het eigenlijk wel?

Aux Raus vertelde eens half serieus over plannen om een franchise op te richten, zodat de mensen altijd en overal van de broodnodige gabberpunk konden worden voorzien. Sterk concept, maar dan moet de casting wel in orde zijn.

Op het podium werd een paar tandjes teruggeschakeld. De bas-synthesizer overstemde de vocalen op een manier die raakte aan fysieke pijn. Ik keek om me heen. Het had er alle schijn van dat de rest van het publiek oprecht stond te genieten. Ik moest denken aan de tijd dat je nog mocht vliegen, aan de momenten dat de turbulentie zo hevig werd dat ik zeker wist dat ik dood zou gaan, terwijl mijn medepassagiers ongestoord voortzetten waar ze mee bezig waren.

Het komt voor dat je gegrepen wordt door het prille werk van een artiest, die na een paar verkeerde afslagen op een plek belandt waar je niet wil zijn, maar waar de echo’s van dat vroege werk nog altijd klinken, zodat je daar met terugwerkende kracht niet meer naar kunt luisteren. De aandoening die hierbij hoort noemen we het Coldplay-trauma. Hoorde dit publiek iets wat ik niet hoorde? Het leek verdorie wel alsof de recensist bij een ander concert was!

Was ik maar bij een ander concert. Een paar kilometer verderop speelde Clark, het technofenomeen dat het zingen had ontdekt en volgens bepaalde kenners de plaat van het jaar had gemaakt.

De volgende ochtend hoorde ik van een collega dat Clark wegens stemproblemen niet aan zingen was toegekomen. Hij had een ouderwetse beukset gedraaid. Zo liep dit spannende avontuur met een sisser af. Het is tenslotte bijna Kerstmis.