Het leukste aan het buitenland is dat je ook daar concerten kunt bezoeken. Op de dag dat ik aankom in Sevilla speelt Aiko El Grupo in de stad. Die naam zegt me niets, maar ik zie dat ze getekend zijn door Elefant Records. Daar verschenen jaren geleden platen van Camera Obscura en Stereo Total. Kwaliteit boven commercieel succes, zo’n label is het. Het verbaast me dat het nog bestaat.
In mijn appartement beluister ik het volledige oeuvre van Aiko El Grupo. Ze hebben 21 liedjes gemaakt, verdeeld over twee albums. In vijftig minuten ben je erdoorheen. Het is een mix van riot grrl en janglepop. In Nederland zou ik er niet voor omfietsen, maar hier ben ik blij dat ik ze mee kan pakken. Veel concerten zijn er niet. De komende twee weken staan er slechts tien op het programma, de shitload aan toeristische flamencoshows en AC/DC-coverbands buiten beschouwing gelaten; we zijn tenslotte een kwaliteitsblad. Dit zijn de namen: JavyPablo, Levitants, Fran Mariscal, Fran Perea, London Afrobeat Collective, Morochos, Nuevo Berlín, Gonzalo Alhambra, Sebastián Cortés en Malú. Ik heb alleen van die laatste gehoord; Malú is zo’n beetje de Spaanse Anouk. Slechts één van de acts komt niet uit Spanje. De anderen hebben behalve hun nationaliteit gemeen dat ze – hoe zeg ik dat netjes? – een liefde delen voor belegen muziek. Het is al met al een teleurstellend rijtje.
Gezien het concertaanbod zou je verwachten dat heel muziekminnend Sevilla op Aiko El Grupo afkomt. Dat is niet zo. Het zaaltje aan het centrale plein is voor driekwart gevuld. Er passen nog zeker vijftig mensen bij. Meer dan op een poppodium lijkt het op een toeristenclub in verval. De flessen drank achter de bar worden door blacklight verlicht. Het bier is twee keer zo duur als in de rest van de stad. De naam hang in neonletters aan de muur. Fun Club. Dat wordt lachen.
Iedere bezoeker blijkt fanatiek Aiko El Grupo-fan. Ze zingen alles mee. Het zou ook kunnen dat Spanjaarden gewoon goed zijn in teksten. De nineties-skatepunk die de concert-dj vooraf draait, wordt ook woord voor woord meegeschreeuwd. Dat is opmerkelijk: er zijn vrijwel uitsluitend mensen van wie het geboortejaar met een twee begint. De Fun Club is in al zijn knulligheid de belangrijkste concertzaal van de stad. Voor concerten is de ruimte niet bijzonder geschikt. Allereerst staan er twee dikke palen voor het podium. Aiko El Grupo bestaat uit vier mensen, wat me geen overdreven aantal lijkt, maar de drummer past er niet bij. Hij is aan de zijkant weggemoffeld, onzichtbaar voor het publiek. Het kan dat publiek weinig schelen. Bij het eerste nummer vormt zich een pit die pas na het optreden uitdooft. Ik zie alleen maar vrolijke gezichten.
Als ze concerten zo leuk vinden, waarom organiseren ze er dan niet meer? Sevilla is de vierde stad van het land. Er wonen meer mensen dan in Rotterdam. Het heeft uiteraard met geld te maken. De inkomens liggen hier een stuk lager dan bij ons. Zeker voor internationale bands kost toeren meer dan het oplevert. Ik zet het laatste album van Nuevo Berlín maar eens op. Als je je vingers in je oren stopt is het best te doen.
