Bij klassieke muziek denkt de gemiddelde radioluisteraar aan veel te lange symfonieën en pianoriedels. Beethoven is leuk voor een ochtendje op Lowlands, maar niemand raakte daar geïnspireerd tot een deep dive in het werk van Mahler of Bruckner. Stoffig, doodserieus, ontzettend technisch, muziek voor concoursen en voor je opoe. En in zo’n vierluik van Johannes Sebastian – sowieso een viespeuk die je best mag negeren, weten we uit Tár – kun je natuurlijk ook heel het oeuvre van Froukje passen. Bah, klassieke muziek. De spruitjes onder de genres. Ik hoor het u denken.
Fotografie Daniël de Borger
Maar zoals bij iedere stroming zijn er ook binnen de klassieke muziek vernieuwers en bruggenbouwers. Zij die kaas over de spruitjes smelten. Hania Rani is misschien wel de grootste verfrisser van dit moment, al spreken we bij klassieke muziek natuurlijk niet zo snel meer van grote artiesten. Die zijn immers in beton gegoten. Laten we het erop houden dat Rani een van de meest interessante klassieke artiesten van de laatste jaren is.
Na meerdere platen bij het vermaarde Deutsche Grammophon, waarop de Poolse muzikant haar pianospel soms wel en soms niet speelde binnen fraaie soundscapes, bracht ze onlangs Ghosts uit bij indielabel Gondwana Records. Het is Rani’s eerste ‘echt eigen’ album, wat wil zeggen dat ze al haar invloeden en talenten samen heeft gebracht in een sound die onmiskenbaar de hare is.
Rani’s bloedstollend mooie blend van pop, folk, dance, klassieke piano, new age elektronica en feeërieke zang klinkt live al even mooi en betoverend als op plaat. Dat horen we zondagavond in de Maassilo, een bijzondere concertlocatie in industrieel Rotterdam. Ooit werden er ontbijtgranen opgeslagen, nu feest men hier tot aan het ontbijt.
Hania Rani en haar mannelijk ogende multi-instrumentalist zijn zich klaarblijkelijk bewust van hun omgeving. Menig weelderig studionummer wordt vanavond uitgebouwd tot dancetrack, compleet met pulserende four to the floor-beat en bliksemvisuals. Echt bewogen wordt er niet op de vloer, maar het enthousiasme blijkt uit het applaus.
Het fijne aan de muziek van Rani is dat het live alle kanten op kán gaan, en dat doet het dan ook. Halverwege Hello speelt haar partner plots een smooth jazzsolo op de elektrische piano en in Don’t Break My Heart is het de bijzondere percussie (zwiepende bezems, over stenen krassende scheppen en doffe knallen) die opvalt.
Legere beats vult Rani fraai op met neoklassieke pianopassages. Ook mooi zijn de vocalen van de Poolse, die ze live veel minder spaarzaam inzet dan op plaat. In het slot van de folktronicapareltjes The Boat en Dancing With Ghosts gaat haar stem geleidelijk op in een soundscape, die de gehele silo vult.
Op het podium is helaas weinig actie waar te nemen. Daar staan twee muzikanten op toetsen te drukken en aan knoppen draaien. Door de consistente, aquarel-achtige visuals die op de witte podiumdoeken worden gebeamd en de naadloze overgangen tussen nummers, heb je soms het idee naar een geluidscollage te kijken en luisteren.
Daarin schuilt ‘m ook het enige commentaar op Rani’s performance: het is vooral een nogal dromerig geheel. Zelfs de beats zijn melancholisch. Na een uur staand wiegen en zweven zonder echte break, snakt het lichaam naar een zit- of ligplek vanwaar verder te luisteren. Blijkt deze Poolse vernieuwer toch nog een beetje ouderwets klassiek.
Gezien: 29 oktober 2023 in Maassilo, Rotterdam
