De Midnight Rider… ze hebben ‘m dan eindelijk te pakken. In zijn woonplaats Savannah, Georgia is Gregg Allman overleden, zo werd gisteravond bekendgemaakt op zijn website. Het southern rock-icoon ging al jaren gebukt onder diverse gezondheidsklachten en werd 69 jaar. Gregg richtte samen met zijn broer Duane in 1969 The Allman Brothers Band op – de moeder aller jambands, een van de eerste groepen die soul, blues en rock & roll succesvol verenigde. Een band ook die in z’n turbulente, 45-jarige bestaan gekenmerkt werd door de nodige tragedies.
‘The road indeed goes on forever. So stay calm, eat a peach and carry on…’ Met die boodschap, vol verwijzingen naar een rijk verleden en toch ook een mooie toekomst, nam The Allman Brothers Band op 28 oktober 2014 in het New Yorkse Beacon Theatre afscheid van het publiek. Maar afscheid nemen, dat waren Gregg Allman en co wel gewend sinds ze in de jaren zeventig doorbraken. Diep in de (zuidelijke) Amerikaanse muziekroots gewortelde albums en uitgesponnen marathonconcerten waren hun handelsmerk, met liveplaat At Fillmore East in ’71 als onbetwist hoogtepunt. Daar schitterde Greggs broer Duane nog als leadgitarist, een paar maanden later overleed hij na een motorongeluk in thuishaven Macon, Georgia. Bijna exact een jaar later onderging bassist Berry Oakley eenzelfde lot, op nog geen kilometer afstand van de rampplek van Duane.
De Allmans gingen door en scoorden na het plotse heengaan van twee van hun brothers zelfs hits: succesplaat Brothers And Sisters (1973) leverde Ramblin’ Man en Jessica op, nog altijd vaste waarden op de classic rockstations. Ondanks de gebruikelijke drank- en drugsproblemen en interne strubbelingen die je van een Grote Rockband in de seventies mocht verwachten, wist Gregg de vaak van bezetting wisselende groep in enkele etappes toch nog ver de eenentwintigste eeuw in te sturen. Duane’s oude duelpartner Dickey Betts voerde tot het jaar 2000 het o zo essentiële gitaarleger aan, een rol die tot aan de imposante reeks afscheidsshows in New York werd overgenomen door snarenbeul Warren Haynes en eeuwig jong talent Derek Trucks (tevens neefje van ABB-drummer Butch Trucks).
De Allmans zelf waagden in al die tijd slechts eenmaal de oversteek naar de Lage Landen, waar ze in 1974 op het Hilversumse Sportpark te zien waren. Uitgerekend in de laatste paar jaar was Gregg met zijn soloband wat vaker in onze contreien te vinden: in 2011 gaf hij, zichtbaar fragiel na een levertransplantatie, een wat moeizaam optreden in de tent van Bospop. En nog maar twee jaar geleden zette een aanmerkelijk sterkere Gregg Allman de Paradiso nog op z’n kop met een indrukwekkende, bezielde voorstelling die de geest van broer Duane en de marathongigs van het moederschip in herinnering riepen. Hoewel, herinnering… De meeste aanwezigen konden jarenlang alleen maar van een heuse Allman-avond, vol klassiekers en gloedvolle bluesexploraties, dromen. En uitgerekend in Amsterdam – een one-off als opwarmertje voor een ook al eenmalige festivalshow in Engeland – vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Al had dat ook een tragische oorzaak: het grote afscheid nemen diende zich weer eens aan.
In de nacht voor de Paradiso-gig overleed Geraldine ‘Mama A’ Allman, 98 jaar oud. De oermoeder van de oergroep, die haar zoons opvoedde in een aartsconservatieve omgeving (het Florida van de jaren zestig) maar toch altijd steunde om de muziek in te gaan. Lange haren? Geen school maar gitaren? Op veel te jonge leeftijd de hort op? Prima, als je ’t maar goed doet. Mama A stuurde haar zoons de wijde wereld in en nu moest haar enige overgebleven zoon vanuit Europa terugvliegen om haar te begraven. Ze had het zo gewild – net als de shows die altijd door moesten gaan. Gregg Allman maakte het nieuws, zichtbaar geëmotioneerd, na de pauze vanaf het Paradiso-podium wereldkundig, gewoon vanachter z’n orgel, tegenover een verbouwereerde zaal. En zo speelde hij op 24 juli 2015 nog één van de zwaarste, meest persoonlijke maar vooral betekenisvolle shows uit z’n lange loopbaan.
De Allman Brothers Band was op dat moment al driekwart jaar ter ziele – in oktober 2014 deed het gezelschap de laatste show van de laatste concertreeks in New York. De oorzaak van het uiteengaan was tweeledig: de twee leadgitaristen Haynes en Trucks hadden er genoeg van, terwijl de oudgedienden in de groep steeds vaker kampten met gezondheidsproblemen. In maart van 2014, tijdens een eerdere, twee weken durende run in het Beacon Theatre, moest Gregg al twee avonden verstek laten gaan wegens bronchitis. Toen speelde de band nog door – the show must go on. Al was het einde voor het machtige instituut The Allman Brothers band wel bezegeld: let’s put her to rest, met eerbied, respect en vooruit, nog een paar van die lekkere jams, nu het nog kan.
Hoop op een vervolg was er altijd, zeker onder de hondstrouwe ABB-aanhang. Zong Gregg het immers niet zelf, in zijn signature song Midnight Rider? De weg, die altijd doorgaat. Er is altijd one more silver dollar. En die Midnight Rider, die krijgen ze niet te pakken… Gregg bleef in ieder geval optreden (zie Paradiso) al moest hij in het laatste jaar even vaak weer afzeggen. Zijn manager verklaarde gisteren dat leverkanker was geconstateerd bij Gregg, die geheel in Allman-stijl wilde blijven doorspelen tot ie er bij neerviel. Er werd zelfs gerept over een nieuwe plaat, onder auspiciën van producer Don Was. In januari had Southern Blood het levenslicht moeten zien, slecht nieuws kwam daarvoor in de plaats: Gregg cancelde z’n shows in de oude Allmans-hometown Macon. Tegelijkertijd verloor de familie opnieuw een broeder, toen drummer van het eerste uur Butch Trucks op 24 januari zelfmoord pleegde. Vier maanden later was het dan ook de beurt aan Gregg Allman, bezweken aan diezelfde lever die ‘m al zo lang dwars zat. De Midnight Rider, toch nog door de tijd ingehaald. Maar de broers zijn weer samen en the great gig in the sky must go on. Broer Duane zou zeggen: eat a peach! We nemen er zelf ook één.
Door Willem Bemboom / Foto: Bert Treep
