Afgelopen zomer dacht ik een leuk ideetje te hebben voor mijn stukje hier. Ik bedacht het toen ik de eerste halve finale van het songfestival zat te kijken (voor mijn werk hè mensen, voor mijn werk). Onze nationale helden Mia en Dion waren als een-na-laatste aan de beurt en dat was heel gunstig, zei Cornald, want als de lijnen opengingen, zaten ze nog vers in het geheugen van het publiek en zouden er dus meer mensen op ze stemmen!

Mijn gedachten gleden onmiddellijk af naar de OOR Eindlijst: als Cornald gelijk had, hebben platen die in het najaar verschijnen dus ook veel meer kans om de top 20 te halen dan platen uit het voorjaar! Ik wilde hier oproepen tot het maken van een Tussentijdse Top Tien, opdat wij albums uit de eerste maanden van het jaar niet zouden vergeten. 

Maar toen ik de bewering van Cornald even factcheckte, bleek het tegenovergestelde waar te zijn (iets wat ik ook al had kunnen weten toen Mia en Dion hopeloos dertiende werden). Van de platen in de afgelopen eindlijsten verscheen de ruime meerderheid juist vóór de zomervakantie. Het bewijst maar weer eens dat muziek over het algemeen even tijd nodig heeft om uit te groeien tot lievelingsmuziek.

En het bewijst natuurlijk vooral het onschatbare belang van de Buiten De Boot Top 5! Dus hier zijn ze weer, de platen die naar mijn bescheiden inschatting misschien wel een plekje in de Eindlijst van 2022 hadden verdiend, als ze maar niet in de laatste weken van het jaar waren verschenen. Here we go!

5. M. Lucky – Gentlewoman. 2022 had een buitengewoon sterk najaar, met return to forms van Phoenix en Ásgeir, warmbloedige geen-buil-aan-vallen-platen van Young Gun Silver Fox en Fred Again.., en heerlijke debuten van Prins S. en de Geit en The Haunted Youth. Maar nu ik die allemaal stiekem toch even genoemd heb, moet de schijnwerper nodig gericht op de Amsterdamse M. Lucky, die met Gentlewoman een steengoed popalbum heeft afgeleverd. OOR noemde het ‘met afstand de mooiste plaat van Nederlandse bodem’ van het jaar. Daar heb ik weinig aan toe te voegen.

4. L.A. Salami – Ottoline. Ik eerst nog denken: heb je weer zo’n rapper met een infantiele naam, dat hebben we na Vanilla Ice Cube, Salt én Pepa toch ruimschoots gehad? Maar domme ik: Lookman Adekunle Salami is allesbehalve een kinderachtige rapper, eerder een bezielde muzikale kunstenaar. Met zijn mix van hiphop, folk en orkestrale pop heeft deze Nigeriaanse Brit een wereldplaat gemaakt die even intrigerend is als meeslepend.

3. Meskerem Mees – Caesar. Altijd als ik Meskerem Mees hoor, vraag ik me af waarom zij nog niet wereldberoemd is. De in Ethiopië geboren Belgische maakt liedjes van een buitenaardse schoonheid. The City, waarmee haar eind vorig jaar verschenen tweede opent, is het beste nummer dat Jake Bugg nooit geschreven heeft. De rest van de plaat geeft antwoord op de vraag: wat als Joni Mitchell een ingetogen soulplaat zou maken? Meskerem Mees verdient een heel, heel groot publiek.

2. Little Simz – No Thank You. In 2019 stond de beste rapster van de wereld op nummer 16 in de Eindlijst, in 2021 voerde ze die zelfs aan. Maar haar laatste plaat verdween enigszins tussen het Sinterklaas- en kerstgeweld. De albumtitel lijkt te verwijzen naar de sterrenstatus die haar overviel na haar meesterwerk Sometimes I Might Be Introvert. Alles is hier kaler en minder kleurrijk, van de productie tot de hoes. Maakt dat het ook minder? Zeker niet, ik durf zelfs te zeggen: No Thank You is haar beste tot nu toe.

1. Weyes Blood – And In The Darkness, Hearts Aglow. Alles ademt ‘defining moment’ aan deze vijfde plaat van Natalie Laura Mering, trefzekerder dan ooit plaatst ze zich met een statige maar nergens pompeuze plaat tussen de grootste namen van de indie. Dat ze daar thuishoort, bevestigde ze vorige maand met een puntgaaf concert in TivoliVredenburg. Ik durf er een goeie fles wijn op te zetten dat dit album de vorige eindlijst gehaald had als ie nét een paar weekjes eerder was verschenen. JEROEN WOE