Het zijn overwegend mannelijke 55-plussers die, met biertje, samenklonteren bij de ingang van de Ronda-zaal. Ze gaan een lange avond tegemoet. Tweeëneenhalf uur duurt de hommage van Peter Hook & The Light aan de albums Substance van zowel New Order (1987) als Joy Division (1988). Met de release van de gelijknamige compilatiealbums speelde Factory destijds slim en lucratief in op de overgang van vinyl naar CD. ‘Hooky’, voormalig bassist van beide bands, grijpt het 35-jarige Substance-jubileum aan voor een tour.
Fotografie Daniël de Borger
Als coverband – want laten we wel zijn: dat is Peter Hook & The Light – moet je steeds weer een creatieve invalshoek bedenken voor het niet meer groeiende repertoire. Zo deed Hook vorig jaar nog een toertje door Nederland onder de vlag Joy Division: A Celebration. En de twee Substances-platen bracht hij in 2017 ook al eens naar Paradiso. Blijkbaar liggen de haakjes na dertien jaar niet meer voor het oprapen.
De zaal lijkt zo goed als uitverkocht. We stoppen uiteindelijk met het tellen van de shirts met het door Peter Saville ontworpen artwork van Unknown Pleasures. Er staan acht gitaren op het podium. Op de versterkers is ‘Guitar Nero’ en ‘Salford Rules’ gekalkt. Salford is onderdeel van Greater Manchester, de plaats waar Hook in 1956 werd geboren en waar ook Joy Division (toen nog Warsaw) twintig jaar daarna ontstond.
De eerste helft van de avond gaat helemaal over New Order, de band die in 1980 verrassend fris en optimistisch herrees uit de as van Joy Division en die tot op heden productief is. Alleen zijn ze dat sinds 2007 zonder hun oorspronkelijke bassist: Hook raakte gebrouilleerd met Bernard Sumner en stapte met ruzie op. Een aderlating, want Hook, die destijds met Sumner de basis legde voor wat Joy Division zou worden en bekend stond als de bassist die zich gedroeg als lead gitarist, was muzikaal extreem bepalend.
Hoewel door TivoliVredenburg wel zo aangekondigd, wordt Substance niet volledig ten gehore gebracht. We gaan uiteindelijk 15 van de 24 nummers horen. Het eerdere ‘tour debut’ Hurt zit daar helaas niet meer tussen. Na de aftrap met Procession en Cries And Whispers valt het even stil. Als Hook (het zal niet de laatste keer zijn) zijn rechterarm omhoog steekt doorbreekt iemand die stilte: ‘Hooky!’ De zanger lacht: ‘Okaaay. I’ve got no regrets but I am… lonesome tonight.’ Hij hangt zijn bas om en de zaal verliest zich in die kenmerkende hoge baslijnen, zijn unieke manier van spelen die zo bepalend is gebleken voor de sound van zowel Joy Division als New Order.
Tijdens Ceremony wordt de wat bedeesde zaal iets losser. Everything’s Gone Green, vervolgens, heeft alles in zich dat New Order zo New Order maakt: die opgejaagde synths, dat typische gitaarloopje, die lekkere baslijn, alles. Wel zit Hooky er qua toonsoort even helemaal naast met ‘show me the way’.
Het valt sowieso op dat gitarist David Potts de hogere zangpartijen regelmatig even overpakt. Hook zijn stem is niet altijd even geschikt voor de New Order-nummers. De setlist pakt fijn door met achtereenvolgens Temptation (meeblèren met ‘oehoe oehoe’), Blue Monday, Confusion en The Perfect Kiss, maar zakt daarna voor de minder fanatieke New Order-fans iets in.
Na een pauze is de beurt aan Joy Division. No Love Lost zorgt meteen voor kippenvel. Er is soms kritiek op Hook, omdat hij Sumner verwijt te teren op de legacy van de legendarische band terwijl er op zijn eigen setlist veel meer Joy Division-tracks staan. Daar zit best wat in, maar ik behoor tot de tussen-wal-en-schip leeftijdsgroep die is opgegroeid met de muziek van Joy Division zonder ooit de mogelijkheid te hebben gehad ze live te zien.
Daarom breek ik hierbij dan ook een lans voor alle (goeie) coverbands die het repertoire levend houden. En die lans mag helemaal aan barrels als er een founding member op het podium staat die zich niet beperkt tot enkel wat grote hits. Waar New Order doorgaans een stuk of vijf usual suspects te berde brengt, trakteert Hook ons op veertien Joy Division nummers, waaronder ook minder voor de hand liggende.
Het wordt al snel duidelijk dat het overgrote deel van de zaal voor deze set is gekomen. Hoewel het publiek de hele avond verrassend ingetogen blijft zien we hier en daar zowaar wat actie ontstaan. Bij nadere inspectie gaat het hier vooral om jongere bezoekers. Op een paar uitzonderingen na blijkt de 55-plusser niet meer zo danslustig. Natuurlijk komen alle obligate nummers als Transmission (spot ik een klein moshpitje?), She’s Lost Control en Atmosphere allemaal langs. Maar daarbuiten valt gelukkig ook genoeg te genieten: ‘Three, five, zero, one, two, five GO!’.
Voor de die-hard fans is het bijvoorbeeld een godsgeschenk Warsaw live te horen. En ook die lekker lange versie van Incubation. Onbetwiste hoogtepunt van de avond wordt door Hooky ingeleid: ‘This one is dedicated to Ian Curtis. It was his favorite.’ Het hemeltergend mooie Dead Souls – steeds weer toewerkend naar die ontlading – snijdt recht door je ziel. Afsluiter Love Will Tear Us Apart Again krijgt (helaas ook klappend) massaal bijval uit de zaal. Maar het is Dead Souls dat op weg naar huis nagalmt: ‘They keep calling me, keep on calling me’. Helaas heeft hij geluisterd.
Gezien: 13 november 2023 in TivoliVredenburg, Utrecht
Ons nieuwe boek!
Het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit inmiddels 52 jaar popkritiek in OOR. Bestel ‘m hier.
