Terry Hall, zanger van The Specials, is op 63-jarige leeftijd overleden. Hij was het ideale uithangbord voor de Britse band: een nukkige rude boy met ferme teksten vol maatschappijkritiek op – niet zelden luchtige – skabeats. Al ging zijn woede over meer dan Margaret Thatcher alleen.
Fotografie Hub Dautzenberg
Hall werd in 1959 geboren in Coventry, een van de talloze Britse steden waar veel Gemenebest-immigranten wonen, met name Jamaicanen. Dat uitte zich ook in de multiculturele samenstelling van de groep waarbij Hall zich op het hoogtepunt van de punkgolf aansloot: The Specials. Of ‘Rude Boys’, volgens de buttons op hun jasjes.
Het interraciale verbond kwam terug in de kledingstijl, op platenhoezen (veel zwart-wit geblokt) en in de muziek, die zich laat omschrijven als een mix van ska en felle punk, gedrenkt in maatschappijkritiek en met een militante rude boy-houding. ‘Een bruisende cocktail van twee culturen’, schreef OOR‘s Pieter Franssen in 1979.
‘Hippies, mods, punks en skinheads zijn plotseling veranderd in rude boys’, zag diezelfde schrijver nadat de Specials met Gangsters ook de Nederlandse hitlijsten bestormden. ‘Onweerstaanbaar stuitert de 2-Tone-bal door Nederland. Er gebeurt weer eens wat. Mensen gaan uit hun bol, dansen, dansen, DANSEN!!’
In 1980 verschenen The Specials maar liefst drie keer in OOR, vaak samen met labelgenoten Madness, al werd het verschil tussen beide groepen toen al duidelijk. Herman van der Horst zag het ‘grappige pop-orkestje Madness’ uitgroeien tot echte hitgroep, ‘in lijn met hun fun-filosofie’, terwijl de band van Hall juist grauwer werd.
De Specials waren donkerder, feller, met Jerry Dammers als creatieve motor en Terry Hall als nukkig uithangbord. Interviews gaf hij zelden tot nooit, in de vroege OOR-verhalen kwam de zanger slechts voorbij als ‘lichtelijk nerveuze, driftig rokende en kauwgom kauwende zanger’. Een chagrijnige man, die wegdook op het podium.
Pas veel later sprak Hall open over zijn psychische problemen; een bipolaire stoornis, manisch depressieve aanvallen, voorgekomen uit seksueel misbruik in zijn jeugd (hij zong erover in Well Fancy That met Fun Boy Three). Zijn leven lang slikte hij afgepaste medicatie om zijn leven op de rails te houden. In 2004 deed hij een zelfmoordpoging,
De kwellingen hebben een productief leven niet in de weg gestaan. Zowel het debuut van The Specials (met A Message To You, Rudy en Too Much Too Young) als opvolger More Specials (met Ghost Town) behoren tot de meest sprekende albums uit het vroege Thatcher-tijdperk, samen met het verwante London Calling van The Clash.
Na de debuutjaren werd het muzikale leven van Hall en The Specials een stuk minder overzichtelijk, met afsplitsingen (Fun Boy Three), nieuwe projecten (Colourfield), soloalbums en talloze samenwerkingen (Gorillaz, Lily Allen, Eurythmics). Vanaf 2008 toerde Hall weer met een steeds verder afgeslankte versie van The Specials, wat hem meerdere keren naar Nederland bracht, zoals afgelopen juni nog in Paradiso.
De laatste jaren leek het leven hem iets makkelijker af te gaan, zag OOR‘s Raymond Rotteveel in 2019, toen Hall eindelijk zelf het woord deed bij het verschijnen van het derde Specials-album Encore. Goed gehumeurd stond hij de interviewer te woord. Wat hem al lang op de been hield hield, was iets heel anders dan de muziek, zei hij.
‘Het klinkt misschien gek, maar Manchester United kun je wel mijn redding noemen. Ik ga altijd, thuis en uit, ook al is het shit. Het is het enige dat zorgt voor evenwicht en me op de grond houdt. Ook al kan ik door voetbal ook snel m’n kop verliezen, haha. Ik neem nu mijn jongste zoon mee, die is acht. We hebben de afspraak dat hij mijn scheldwoorden op de tribune in ieder geval niet op school gebruikt.’
Terry Hall overleed volgens een officieel bericht van zijn band na een kort ziektebed. ‘Terry was een geweldige echtgenoot en vader en een van de aardigste, grappigste en meest oprechte zielen’, schreven zijn bandleden op Twitter.
