Wacht, welk jaar is het? Zijn sit-downs nog een ding? Leeft The Whitest Boy Alive nog? En stroomt het veld voor het hoofdpodium nu gewoon vol voor die band? Ja hoor, met een tevreden glimlach betreedt Erlend Øye vrijdag de Hotot als subheadliner. En één liedje later zitten wij alweer op onze hurken, klaar voor de leukste blast from the past van het weekend.

Fotografie Hub Dautzenberg

Down The Rabbit Hole mag zich gezegend voelen met deze zeldzame show. Sinds 2012 ligt het Noors-Duitse kwartet min of meer op zijn gat. ‘Drie optredens per jaar’ is het beleid momenteel, zo leert de Facebookpagina, en er wordt alleen gespeeld op plekken ‘waar mensen ons écht wil hebben’. In Nederland dus. Het land van altijd gretige feestgangers, waar de band tijdens zijn laatste Lowlandsshow (in 2012) al binnen een paar minuten een sit-down tot voorbij de achterste tentpalen wist te organiseren. Ja, daar kom je graag nog eens terug voor een vrolijke reünieshow.

En Nederland is het nog niet verleerd, blijkt als Øye tijdens High On The Heels op de grond gaat liggen en het publiek vanzelf zijn voorbeeld volgt. Hij dirigeert ‘Down Into The Great Wide Rabbit Hole’ (grapje) sowieso moeiteloos, een uur lang, met klapjes hier en armbeweginkjes daar. Eigenlijk ongelooflijk voor de doodnormale en opsmukloze man die hij is, met ook nog een repertoire vol lome funkgrooves. Maar niettemin genoeg om het veld te laten dansen op millennial-krakers als Burning, Timebomb, Golden Cage en Islands: vijftien jaar oud maar ze doen hun werk.

De band speelt ze ook moeiteloos, die eenvoudige maar o zo efficiënte songs. Zolang drummer Sebastian Maschat zijn partijen strak blijft meppen (en dat doet ie) kunnen de andere bandleden er aartsrelaxed achteraan hollen. Of hun eigen momentje in de spotlights pakken, zoals toetsenist en gangmaker Daniel Nentwig doet door zijn loodzware Crumar-synthesizer onder de arm te nemen en er als een keytar mee over het podium te vliegen. Øye staat het allemaal toe met het geduld van je favoriete wiskundeleraar. Ook als 1517 te snel wordt ingezet: ‘Okay, let’s start over boys.’

Hij staat hier duidelijk een geschiedenis te vieren. De geschiedenis van het zijproject dat zijn hoofdproject Kings Of Convenience, waarmee hij nog wél veelvuldig optreedt, al een tijdje in reputatie voorbij is gesneld. Alleen het nieuwe C’Est La Vie breekt de nostalgietrip even, maar met de werkethos van deze band is het de vraag of zo’n nummer ooit op plaat zal verschijnen. En of iemand – band of publiek – er werkelijk op zit te wachten. Nee hoor. Geef ons eens in de tien jaar deze setlist, een zonnige festivalweide en een voldaan glimlachende Erlend Øye en we zijn blij.

Gezien: Down The Rabbit Hole, 30 juni 2023 (21.30 uur) op de Hotot.