Een van de meest memorabele aspecten van de vorig jaar verschenen documentaire Meet Me In The Bathroom, zijn de live-opnames van Yeah Yeah Yeahs. Na backstage beelden van een onzekere Karen O zien we de frontvrouw alles van zich afschudden met een schurende en krakende vertolking van Rich. Het beeld is extreem korrelig en de geluidskwaliteit is niet veel beter, maar de tomeloze energie van het dan nog piepjonge drietal komt onverminderd door.
Fotografie Daniël de Borger
Inmiddels zijn we zo’n twintig jaar verder. Yeah Yeah Yeahs is geen piepjonge band meer en de muziek op het vorig jaar verschenen comebackalbum Cool It Down schuurt en kraakt een stuk minder. Paradiso is dik uitverkocht voor de eerste Nederlandse passage in tien jaar tijd, al is er wat minder ruimte op het balkon dan gewoonlijk door gigantische opgeblazen oogballen die vanuit de eerste verdieping op het publiek neerkijken. Door die opmerkelijke decoratie – en de vleermuis die prominent een van de versterkers op het podium bestrijkt – zou je kunnen denken dat er een Halloween-feestje gaande is. Het publiek is in ieder geval in feeststemming, getuige het oorverdovende gejuich als de band het podium betreedt.
Openingsnummer Spitting Off The Edge Of The World is nog erg statig, maar het duurt niet lang voordat we in de vorm van oudje Black Tongue weer staan te rammelen alsof het 2003 is. Karen O, als altijd uiterst extravagant gekleed, stuitert over het podium en drummer Bryan Chase barst zo van de energie dat het een wonder is dat hij op zijn krukje kan blijven zitten. Gitarist Nick ‘The magician’ Zinner, zoals O hem aankondigt, is wat beheerster, maar bewijst zich wel als een van de beste gitaristen van zijn generatie. Dat hij de meest onnavolgbare riffs uit zijn gitaar weet te toveren terwijl hij soms gewoon rustig op zijn knieën zit, is ook ergens weer erg cool.
Cool is het sowieso om deze band aan het werk te zien, maar niet alles verloopt even soepel. Die gigantische oogballen op het balkon? Die worden tijdens de apotheose van prijsnummer Zero naar beneden geduwd en stuiteren onder luid gejuich over de hoofden van het publiek. Hartstikke leuk, maar ze moeten ook weer een keer weg. De stagehands doen een verwoede poging om de ballen van het podium te halen, maar krijgen ze niet door de deur. Dus moeten ze weer terug over het publiek richting de uitgang van de zaal, een boodschap die niet bij iedereen aankomt, waardoor de ballen steeds terugkaatsen naar het podium. ‘These eyeballs are stealing the show, man’, verzucht O, waarna de missie na een poging of vijf toch slaagt.
Sowieso moet de band het niet van het tempo hebben. O spreekt het publiek graag toe, maar doet dat bij voorkeur als de rest van de band al is gestart. Zo worden de uit duizenden herkenbare intro’s van nummers als Zero, Maps en Gold Lion tot in den treure uitgerekt. Wat ze te zeggen heeft, is bijna altijd het horen waard, zo wordt Maps opgedragen aan Sinéad O’Connor en Tina Turner, maar de uitvoering is niet helemaal ideaal. Één pluspunt: als de nummers eenmaal van start gaan, is aan die uitvoeringen weinig tot niks aan te merken.
Vooral Maps is live nog net zo hartverscheurend mooi als twintig jaar geleden op debuutalbum Fever To Tell. Het twintigjarige jubileum daarvan gaat overigens niet zonder beschouwing voorbij, de toegift staat er zelfs volledig van in het teken. Eerst met de uiterst onverwachte bonustrack Poor Song; zo piepklein vertolkt dat het publiek in iedere pauze die O laat vallen al lijkt te denken dat het nummer voorbij is, maar daarom niet minder mooi. En daarna met steviger werk in de vorm van Y Control en Tick. Hier horen we Yeah Yeah Yeahs op hun best. Een treffende apotheose van een show die niet vlekkeloos was, maar wel altijd boeide. Hopelijk duurt het minder dan tien jaar voor Karen Orzolek en haar band ons land weer eens aandoen.
Gezien: 28 augustus in Paradiso, Amsterdam.
