En dan, niet geheel onbelangrijk, de plaat zelf. Weet Yorke zijn Houdini-act compleet te maken met een verzameling tracks die even verrassend is als de releasestunt zelf? Kort gezegd: nee. Tomorrow’s Modern Boxes is interessant, natuurlijk, maar de zanger vindt zichzelf hier niet opnieuw uit. De basis van de plaat is elektronisch (Yorke’s grote liefde sinds Radioheads Kid A), dus veel hypnotiserende beats, dromerige synthesizers en trippy geluidseffecten. Yorke’s zachte zang klinkt heerlijk ingetogen op het pianogedreven Interference en het prachtig galmende Truth Ray. Soms neemt de zanger nét iets te veel gas terug: het zeven minuten durende There Is No Ice (For My Drink) blijft te lang hangen in een herhalende beat met een achterstevoren afgespeelde zangpartij. En als er in de daaropvolgende track – het instrumentale Pink Section (waarin het lijkt alsof er een zwerm muggen rond je hoofd cirkelt) – ook vrij weinig gebeurt, dreigt Yorke het album vlak voor het eind de das om te doen. Maar dan zorgt zijn prachtige falset alsnog voor kippenvel in de zorgvuldig opgebouwde afsluiter Nose Grows Some, het hoogtepunt van Tomorrow’s Modern Boxes. Een plaat die bij vlagen prachtige experimentele muziek bevat, maar uiteindelijk meer verrast door de manier waarop hij werd uitgebracht dan door de daadwerkelijke inhoud. JOEY HUISMAN