Ondertussen mogen we slechts raden naar wat ‘t zegt over Jack White anno 2014 en vooral over Lazaretto, want net als op Blunderbuss laat de échte White zich weer amper vangen. Maar da’s niks nieuws. Hij denkt in kleurconcepten (The White Stripes waren strak rood-wit-zwart, solo beleeft hij zijn blauwe periode), zijn ware naam is John Anthony Gillis, zijn muzikale ei smeerde hij jarenlang uit over drie bands tegelijk en ondertussen kan hij soepel uit de voeten met zowel trashy rock, stokoude blues, noise, country, soul, pop, indie als funk. En was ‘t iemand al opgevallen hoezeer hij in het vooruitgestuurde titelnummer van Lazaretto klinkt als The Beastie Boys anno Check Your Head en Ill Communication? White rapt zijn tekst zowat en als muzikale begeleiding is er net zo’n freestyle funky workout als waar de Beasties destijds patent op hadden. Kortom, wie geen moeite doet om in Lazaretto een eenheid van welke aard dan ook te ontdekken, heeft er een onderhoudende en veelkleurige plaat aan, zonder noemenswaardige zwakke momenten. Er is dik aangezet drama (Would You Fight For My Love’ klinkt als een ware cri de coeur), er is een geestig liefdesliedje (Just One Drink), er zijn zwierige countryballads vol zelfbeklag en pedal steel (Temporary Ground, Entitlement), er is een venijnige, bluesy instrumental (High Ball Stepper), er is cabareteske gekte (That Black Cat Licorice) en we krijgen, in de vorm van Want And Able, een ontroerend moralistisch sprookje als slotakkoord (‘Want and able are two different things / One is desire and the other is the means’). En net als op Blunderbuss horen we weer meer piano en fiddle dan White’s karakteristieke gitaarspel. Maar toch, als we zo’n schijnbaar richtingloze (of heet dat nou veelzijdige?) soloplaateven als onderdeel zien van een groter geheel, dan moeten we White één ding meegeven: hij bezit als geen ander eigentijds Amerikaans rockicoon de gave om steeds precies op het juiste moment zijn stempel te drukken, zijn autoriteit te herpakken en zijn urgentie te onderstrepen. Is het niet door een fittie met Dan Auerbach van The Black Keys, dan wel door op Record Store Day de aandacht te trekken met een publiciteitsstuntje. Of natuurlijk door, gewoon, een maand na The Black Keys met een behoorlijk ongrijpbare nieuwe plaat te komen, die de verstandhouding tussen de rivalen keurig op scherp zet. En de gemoederen wel weer even bezig zal houden. Ik zeg u: Jack White is een baas. ERIK VAN DEN BERG