Opnieuw zijn het voornamelijk de ijzingwekkend mooie stemmen van het duo en hun allesbehalve gelukzalige woorden die de toon zetten. De sound is opnieuw warm, maar voller. Zo horen we onder meer Wilco-gitarist Nels Cline op lap steel en zijn de kinderen Hollis en Cyrus Sparhawk inmiddels bevorderd tot achtergrondkoor. Opvallend is het gitaargeluid in het hypnotiserend mooie Nothing But Heart, dat net als Witches trekjes van de noisy Neil Young vertoont. In die laatste track wordt tevens de stem van Al Green eervol bezongen. Het duurde ditmaal even, maar Low is terug met opnieuw een wonderschoon album. WILLEM JONGENEELEN