Wat is het toch dat een mens – ook na twintig jaar – steeds opnieuw reikhalzend doet uitkijken naar weer een album van een band en hopen dat er niet teveel veranderd is? Vaak heb ik me afgevraagd waarom juist de vaak trage, slepende slowcoreliedjes van het echtpaar Mimi Parker (zang/drums . . .

Vooral als Parker zacht, zuiver en traag haar stem de hoogte in laat vliegen, breek ik. Dat omschrijf ik dan in recensies als volmaakte schoonheid. Omdat die liedjes me zowel kippenvel bezorgen als kunnen doen huilen. Into You is er weer zo een. Ook omdat de productie sober is gehouden. Congregation had dat ook kunnen zijn, als Mimi zelf zachtjes met haar brushes over die snare had gewreven in plaats van die ritmebox had aangezet en die producer de zaak op het einde niet zo rücksichtslos had uitgefade. In andere tracks pakt het surplus aan elektronica ten opzichte van het vorige album juist wel goed uit. No Comprende, gezongen door Sparhawk, maar met die hemelse tweede stem van Parker er vaak pal onder, bezit dankzij meer elektrische kracht en een steviger drumgeluid ook prachtig veel houvast. Ze maken liedjes over onschuld, list en bedrog, liefde en relaties. ‘What part of me don’t you know?’ Zou het dat niet zijn, dat deze – net als ieder ander – met de vragen des levens worstelende Mormonen ook voor mij steeds de tijd even stilzetten en me op de juiste momenten tot nadenken aanzetten?

Neem nu een jaarabonnement op OOR en ontvang gratis de nieuwe cd’s van Low, Destroyer en Kurt Vile!