Richting het Engeland van de jaren tachtig welteverstaan, want daar liggen de muzikale invloeden die The Killers nu eenmaal als gegoten zitten – zie het debuut Hot Fuss – en daar woont bovendien producer Stuart Price, die doorgaans wel raad weet met een elektronisch eighties-sausje én een commercieel geluid (daar kan Madonna over meepraten). Kortom, weg bombast en ander lelijks, leve de Pet Shop Boys! En Duran Duran! New Order! En, welja, doe Giorgio Moroder, David Bowie circa Let’s Dance en die enkele niet-Amerikaan (Meat Loaf) er ook nog maar bij. Die discobol past ons allemaal. Grote verdienste is dat Day & Age nergens irriteert – zelfs die saxofoon slikken we probleemloos – en ook nergens verzandt in ordinair jatwerk. Tuurlijk, bijna alle songs klinken alsof ze er altijd al waren of op z’n minst vanochtend vers werden opgetakeld uit het collectieve onderbewustzijn, maar ze zijn stuk voor stuk zó misdadig catchy dat je The Killers pardoes hun halve oeuvre vergeeft. ERIK VAN DEN BERG