Om z’n ongecompliceerdheid, z’n eerlijkheid en z’n naïviteit. En vooral, achterlangs, om z’n songschrijverschap. Want ook op Razorlights derde album toont Borrell zich een muzikale stilist van niveau, die niet alleen de broodnodige kunst van het goed jatten beheerst (daar hebben we Springsteen weer!), maar ook snapt welke sentimenten werken en welke niet, straks in die stadions. Tuurlijk, daar krijg je Grote Gebaren van, maar zolang die iets aandoenlijks behouden (net als Borrell zelf), komt Razorlight er triomfantelijk mee weg. Geen slechte song op Slipway Fires derhalve (Hostage Of Love, 60 Thompson en Burberry Blue Eyes mogen van mij zelfs wereldhits worden), al belandt Borrell met de licht pathetische ballade The House wat al te nadrukkelijk in de omgeving van Meat Loaf. Resteren dus die teksten. Ik bedoel, je kunt in interviews wel bewéren dat tenenkrommende passages als ‘I’ve got a hardbody girlfriend / She helps me spend my cash / Then we roll on my floarboards / Like nouveau North London Trash’ (North London Trash) over iemand anders gaan, maar ondertussen weet je als luisteraar beter. En met een simplistische observatie als ‘These middle class kids are so strange / Get everything for nothing, nothing comes your way / Emotional, bored and self contained’ (Tabloid Lover) kweek je ook geen bewonderaars. Maar dat zal een kwestie van nog wat extra growing up in public zijn. En gezien de commerciële potentie van Slipway Fires komt dat méér dan goed. ERIK VAN DEN BERG