Hij ontving de Mercury Music Prize en werd neergezet als het boegbeeld van de Britse dancescene nieuwe stijl. Nu is hij terug. Wijzer en avontuurlijker dan ooit. Maths & English is het bewijs. Dizzee ontworstelt zich op zijn derde album van de knellende grenzen van UK garage en grime, flirt met drum ‘n’ bass, metal, indierock en hiphop Amerikaanse stijl. Het resultaat is misschien nog het meest hiphop te noemen, al doe ik daarmee de diversiteit en vindingrijkheid op deze plaat schromelijk te kort. Nog opvallender is de volle, kraakheldere productie die vanaf minuut één uit de boxen spat. Ondanks dat is Maths & English een harde, compromisloze plaat geworden. Eentje waarop dansvloerplezier en de verschrikkingen van de straat naast elkaar bestaan. Dizzee bewijst een muzikale veelvraat te zijn die lak heeft aan hokjes, getuige de old school hiphop in het furieuze Pussyole, rockgitaar in de grimerockhybride Sirens (de eerste single), drum ‘n’ bass in het fantastische Da Feeling (met Shy FX) en de zonnige Westcoast hiphop in Excuse Me Please. Lily Allen, Arctic Monkeys en ganstarappers Bun B en Pimp C helpen hem een handje, maar Maths & English is vooral Dizzee’s visitekaartje. ‘I don’t believe in fate, live is what you make’, rapt hij in Da Feeling. Dizzee is volwassen geworden. Maths & English zijn beste album tot nu toe. THEO PLOEG