Na Best Of-cd’s van generatiegenoten Underworld, Chemical Brothers, Prodigy, Massive Attack en zelfs al Basement Jaxx konden Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo natuurlijk niet achterblijven. Je zou al die cd’s samen de canon van de jaren negentig kunnen noemen. De officieuze geschiedenis van de dance als massacultuur. Maar ook: het afscheid van een generatie, die zijn naam nog een keer te gelde wil maken. Zo overdonderend als hun entree was, zo snel waren ze ook weer opgebrand (oké, Massive Attack piekte pas bij zijn derde cd en die eerste incarnatie van Underworld laten we even buiten beschouwing). Daft Punk is geen uitzondering. Musique, Da Funk, Around The World – de eerste trits op deze cd is fenomenaal. Echte classics die ze over twintig jaar nog steeds grijsdraaien op BNN Nineties FM. Daarna volgt een drietal technostampers (de echte oudjes Revolution, Alive en Rollin’ & Scratchin’) en dan het verval. De singles Harder, Better, Faster, Stronger en Robot Rock zijn nog leuke dancehits met intelligente pophooks, maar de kleffe eightiespop en filterdisco die de rest van album twee en drie vulde mist domweg, eh, da funk. Remixen voor Scott Grooves, Ian Pooley en Gabrielle, die eerder alleen op 12-inch verkrijgbaar waren, maken dat de fans deze Best Of eigenlijk ook moeten kopen. Die worden dan wel hun beste remix (voor I:Cube) onthouden. Tja. Snel terug naar het begin. Musique. Wow! KOEN POOLMAN