Een titelloze mini-cd van vorig jaar leverde echter de nodige verwachtingen op. Want wat bleek: hier was een band aan het werk die een frisse vorm van metalcore maakte. Minder lomp en meer subtiliteit in de solo’s, wat een kleine collectie aan gestroomlijnde songs opleverde. The Poison gaat op die aerodynamische weg verder, maar doet ook niet veel meer dan dat. Dit echte debuut vangt veelbelovend aan met een ouderwets Metallica-intro en giert met Her Voice Resides fullspeed uit de startblokken. Ook het daaropvolgende tremelofestijn 4 Words mag er zijn. Vooral in de cleane vocalen blinkt BFMV uit. Sterker nog: deze hele cd blinkt uit in cleanheid, wat dan ook exact het probleem is. The Poison is namelijk ontdaan van ieder greintje energie en rauwheid. Natuurlijk blijft er dan nog wel een goede cd over met zeer fijne solo’s en sterke riffs. Maar ja, kan iemand even die eerste van Trivium weer opzetten? Juist, die o zo belangrijke adrenalinekick ontbreekt. Bullet For My Valentine blijft op deze manier niet meer dan een losse flodder. En dat terwijl deze Britten al wel het benodigde wapentuig bezitten. Zonde. PHILIPPUS ZANDSTRA