Vanmorgen is bluesrockgitarist Gary Moore op 58-jarige leeftijd in zijn slaap overleden in een Spaanse hotelkamer.
Nooit zal ik de eerste keer vergeten dat ik Gary Moore zag. Op 19 september 1975 trad hij op in Paradiso in het voorprogramma van Thin Lizzy. Hij maakte toen deel uit van de band van drummer Jon Hiseman, Colosseum. En omdat het om een nieuwe bezetting ging (met o.m. Don Airey (toetsen) en Neil Murray (bas)) was aan de naam een II toegevoegd. Nooit eerder had ik zo’n snelle gitarist gezien. Maar ook wat een zenuwpees! Als een echte egotripper kwam hij bij iedere solo naar voren toe om te laten zien hoe snel hij zijn vingers over het fretboard kon laten gaan. Zijn stijl paste perfect bij de toenmalige jazzrock van Colosseum, maar een peu nerveux werd je er wel van. Nee, dan sprak de hardrock van Thin Lizzy me meer aan.
Toevallig wel de groep waar Gary Moore korte tijd deel van uitmaakte in 1974 en 1977 en voor langere tijd in 78-79. In die laatste periode nam hij de Thin Lizzy-classic Black Rose/A Rock Legend op, waar hij zijn Ierse roots volop kon uitleven. Daar ook was hij als zeventienjarige begonnen in Skid Row, waarin Phil Lynott in 1969 ook korte tijd speelde. Met Skid Row nam Moore begin jaren zeventig in triovorm twee goed ontvangen albums op.
Na zijn definitieve vertrek uit Thin Lizzy bloeide hij op als songschrijver en maakte in de jaren tachtig vele soloplaten, speelde op Pinkpop (1983), werkte met o.m. Greg Lake en Glenn Hughes en had hitjes met Out In The Fields (samen met Lynott) en Over The Hills And Far Away.
De grote doorbraak voor Moore kwam in 1990 met het album Still Got The Blues en de gelijknamige single. Dit zijstapje naar de blues bleek een gouden greep, waarop hij terecht voortborduurde o.m. met het album After Hours en een tribute-plaat, opgedragen aan zijn grote held Peter Green (Blues For Greeny). Opvallend is dat zijn bluesstijl in de jaren negentig in niets deed denken aan de vingervlugge gitarist van Colosseum II. Wel bewees hij daarmee dat hij veel emotie in zijn spel kon leggen. Daarna liet Moore zien dat hij de nieuwste ontwikkelingen bleef volgen, ook al bleven grote successen achterwege. Begin van dit millennium keerde hij terug naar de blues (Back To The Blues). Ook bleef hij met enige regelmaat optreden, met name op bluesfestivals.
Een puur vakman is heengegaan. Ga nog maar een keertje het titelnummer van Black Rose opzetten. Daarin zit alles wat Gary Moore zo’n groot gitarist maakte.
Door Frans Steensma
