Laten we echter beginnen met het trieste feit dat deze zangeres de eerste vrouw is die de popzaal (op het nippertje) uitverkoopt, zonder grote hits of zwaar visueel wapentuig met zich mee te brengen. Op de ouderwetse manier heeft Florence dit niveau weten te bereiken, en op de ouderwetse manier staat ze vanavond ook op de bühne. Wat sfeerlichten, twee beeldschermen, een achterwand die door Roy Donders ontworpen had kunnen zijn; het podiumplaatje is zo simpel als het zijn kan. Florence zelf heeft een oude borstel door haar rode haren gestreken, een wit seventies pakje aangetrokken en toont vanavond aan dat alle mode en techniek die men tegenwoordig uit de kast rukt, puur ter compensatie is. De zangeres sprint over het podium, danst agressief, beweegt theatraal, gaat het publiek in en trekt op andere momenten de aandacht juist naar zich toe. ‘Omarm, knuffel, kus een vreemde! Trek een kledingstuk uit!’ luidt de instructie tijdens Dog Days Are Over. Tegen het einde van het nummer vliegen de hemden en broeken haar om de oren. Winst voor een performer eerste klas.

Ook in de daadwerkelijke muziek zitten geen overbodige tierelantijntjes. Want waarom extra mayo kwakken op iets wat van zichzelf al lekker vet is? Met een omvangrijke band, waarin bijvoorbeeld vijf zangeressen zitten die óók de trompet bespelen, brengt Florence + The Machine bijna ieder nummer op de groots en meeslepende wijze waarin ze ooit werden opgenomen. Gezien de Britse geen vocalist als Adele is die mooi en zuiver haar noten uitzingt, zijn het vooral de songs met gelaagde meerstemmigheid die indruk maken. Liedjes als Caught en What Kind Of Man bijvoorbeeld, waarin de vijf achtergrondzangeressen samen harmoniseren, terwijl Welch over hun vocale bedje stormt met die boze uithalen van d’r. Maar ook instrumentaal doet deze band goede zaken, met strak spel, ruimte voor detail en precies genoeg aparte keuzes om het interessant te houden. Prachtig is bijvoorbeeld het einde van de meest recente titeltrack. Een slotsalvo blazers, groots zoals je van Florence + The Machine gewend bent, maar tegelijkertijd toch ook heel intiem. Het zijn namelijk de enige klanken die je op dat moment hoort.

Valt er dan echt niets te zeiken? Welja, het concert begint een kwartier vroeger dan geadverteerd en duurt een ruime anderhalf uur, maar voelt desondanks wat kort aan. Wie de setlist er achteraf op naslaat, ziet dat er behoorlijk wat nummers, vooral uit de diepere lagen van de discografie, ontbraken. Vooral aan zachtaardig materiaal is een gebrek. Cosmic Love is het enige moment van collectieve bezinning. Maar dit minpuntje komt natuurlijk ook voort uit de regel dat alles wat lekker is naar meer smaakt. De show van Florence Welch staat als een huis en biedt heerlijk bombastische, opzwepende muziek zonder al te overdreven taferelen eromheen. Kortom, een waardige afsluiter van popjaar 2015.

Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 10 december 2015, Ziggo Dome, Amsterdam