De grote zaal van de Melkweg is vanavond zeker niet uitverkocht, maar gezellig druk is het wel. We krijgen een enthousiaste, tegelijkertijd kalme, maar vooral komische Brian Fallon te zien, die interactie met het publiek niet schuwt. Zo ruilt hij met een dame in het publiek van blouse, om daarna te mokken dat de mouwen te strak voor hem zijn. Om vervolgens jaloers te zijn op het vriendje dat naast haar staat. Ook is de charismatische zanger open over zijn liefde voor een welgevormd lichaam, zoals dat van Ryan Gosling. Dat alles gaat gepaard met een glimlach en een Popeye-knipoog. Vervolgens gaat hij verder met hetgeen hij het liefst doet: zijn hart luchten aan de hand van wonderschone liedjes. Hij wordt onder andere vergezeld door Alex Rosamilia van The Gaslight Anthem en door steun en toeverlaat Ian Perkins, bekend van The Horrible Crowes waarmee Fallon in 2011 het fenomenale Elsie uitbracht.

Na vanavond ontstaat weer het besef dat Elsie een van de beste platen is die Brian Fallon ooit maakte. Al vroeg in het optreden komen I Witnessed A Crime, Sugar en Black Betty And The Moon voorbij. Fallons stem kraakt en schuurt aan alle kanten, maar dat geeft zijn muziek juist charme en authenticiteit. Alhoewel, op het livealbum Live at The Troubadour van The Horrible Crowes uit 2013 ging hij nog wel eens de mist in en werd er herhaaldelijk vals gezongen. Vanavond heeft Brian zijn stem al stukken beter op orde. Hij moet vaak de keuze maken tussen hoog en schreeuwerig of laag en brommend en zingt daardoor nog altijd niet even zuiver, maar het is hem vergeven.Bij Mary Ann schreeuwt hij bijvoorbeeld verwoestend de longen uit zijn lijf. Je voelt als toeschouwer de woede en agressie die hij in de track heeft gestopt en dat is ronduit indrukwekkend, maar ontzettend moeilijk uit te voeren. Vanavond lukt het alleraardigst.

Anderzijds kan Fallon ongelooflijk teder uit de hoek komen, zoals in zijn herziene versie van The Navesink Banks, afkomstig van The Gaslight Anthems allereerste album Sink or Swim uit 2007. Speciaal voor deze track heeft hij de fingerpicking style op de gitaar beter leren beheersen, waardoor hij naar eigen zeggen meer sentiment in het nummer kon leggen. Het is een schot in de roos. Om nog maar te zwijgen over subtiele uitvoeringen van Open All Night en Honey Magnolia. Die laatstgenoemde is er eentje met een glimlach, want daarin zingt hij de regel: ‘sleepin’ in the shirt that you wore.’ Hij knipoogt naar het meisje in het publiek, wier shirt hij nog altijd draagt.

De verdeling tussen de nummers van Painkillers en Elsie is nagenoeg gelijkwaardig, maar wordt ook onderbroken door een cover van Teenage Dream van Katy Perry (die in 2009 in de grote zaal van de Melkweg stond, terwijl Fallon met The Gaslight Anthem in de kleine zaal speelde). Alsof ‘ie hem zelf heeft geschreven. De aanstekelijke single A Wonderful Life doet het goed onder het publiek en op het einde bewijst Behold The Hurricane zich als de ultieme afsluiter voor iedere trouwe fan. Als we het bestaan van The Gaslight Anthem-nummers even vergeten dan. Aan de rechterzijde van het balkon is een enthousiaste man de trap af geklommen om heroïsch zijn vuist in de lucht te steken en om toonbaar te maken dat hij ieder regeltje tekst exact kan nazingen. Brian Fallon brengt mensen bij elkaar, stelt stembanden op de proef en bewijst ook vanavond weer dat de rek er nog lang niet uit is. Althans, dat hopen we maar.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 13 april 2016, Melkweg, Amsterdam