Net als de Amerikaan worden ook zijn fans een dagje ouder en dus mogen we met z’n allen zitten in de volle, maar niet uitverkochte Ziggo Dome. Simon zelf komt samen met zijn 9-koppige begeleidingsband energiek de bühne op en begint aan een reis door zijn carrière. Na een instrumentaal stukje Proof als intro zet hij direct publieksfavorieten The Boy In The Bubble en 50 Ways To Leave Your Lover in. Als de karakteristieke accordeon klinkt ontploft de zaal. Het zal niet de laatste keer zijn.

Of het is omdat hij onzeker is over zijn stem of omdat hij de nummers probeert fris te houden is niet met zekerheid te zeggen, maar bij veel van de oudere nummers speelt Simon met de composities en de ritmes van de teksten. Hij slikt halve zinnetjes in, legt klemtonen anders en versnelt regelmatig zijn woorden. Het levert een soort spreek-zang op die bij liedjes als Still Crazy After All These Years en Slip Slidin’ Away prima werkt, maar in een paar andere gevallen wat zwak overkomt. Vooral persoonlijke favorieten Mother And Child Reunion en Me And Julio Down By The School Yard slaan zo goed als dood.

Hij maakt dat op verschillende manieren goed. Zoals met Dazzling Blue en Rewrite van So Beautiful Or So What. De nummers stammen uit 2011, maar zijn in korte tijd zo gerijpt dat ze als klassiekers klinken. Ook het materiaal van het laatste album Stranger To Stranger is sterk, met The Werewolf als muzikale en tekstuele uitschieter (‘Milwaukee man led a fairly decent life. Made a fairly decent living, had a fairly decent wife. She killed him. Ah, sushi knife. Now they’re shopping for a fairly decent afterlife.’)

Met alle denkbare instrumenten tot hun beschikking neemt de begeleidingsband het publiek moeiteloos mee van Zuid-Amerika (Late In The Evening) naar Afrika (Diamonds On The Soles Of Her Shoes). Ondertussen doet Simon onder luid gejoel een verrassend kwiek dansje, maakt hij grapjes en vertelt hij beeldend over de achtergronden van sommige nummers. Zo blijkt Spirit Voices gebaseerd op een hallucinerende ayahuasca-ervaring die de zanger had in het Amazonegebied.

Het hele optreden duurt bijna tweeënhalf uur en kent het ene hoogtepunt na het andere. Tijdens The Obvious Child is Simon sterk bij stem en roffelen de drums uitbundig, bij You Can Call Me Al en The Boxer is het kippenvel als de volledige zaal uit volle borst meezingt. Tussen alle hits en nieuwe nummers zitten een paar verrassingen verstopt. Het iconische El Condor Pasa (If I Could) wordt instrumentaal gespeeld, en de panfluiten blijken zonder de zijige teksten veel beter tot hun recht te komen. Van There Goes Rhymin’ Simon wordt helaas niet Kodachrome uitgekozen, maar One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor blijkt een uitstekende tweede keus. Een pareltje om opnieuw te ontdekken. Ook het relatief onbekende Duncan doet uitstekend mee tussen alle grote titels.

Er volgen drie toegiften en een glorieuze, akoestische solo-uitvoering van The Sound Of Silence besluit een avond muziekgeschiedenis. Mocht het inderdaad Simons laatste show in Nederland blijken, dan is het een meer dan waardig afscheid.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 31 oktober 2016, Ziggo Dome, Amsterdam