Mimi Parker, drummer en vocalist van Low, is zaterdag overleden. Ze mocht slechts 55 jaar worden. ‘Keep her name close and sacred’, aldus echtgenoot en bandmaat Alan Sparhawk. En dat doen we. OOR‘s Daan Krahmer schreef een persoonlijk in memoriam voor Mimi.
Foto Nathan Keay
Het was een ijkpunt. Een concert, van een band die ver weg woont, op bevrijdingsdag, na weer een lockdown, na weer een zee van afzeggingen. Low speelde zeker dertig keer in Nederland, maar deze show, afgelopen mei in een vol Paradiso, voelde… anders. Low was gewoon Low, dertig jaar lang, maar met een urgentie en concentratie die nieuw was. Twee uur. Eerst de nieuwe plaat, toen logge zwaarmoedigheid en daaruit verscheen verlossende pracht. Drie lichtpanelen veranderde de band in drie schimmen. Mimi, als altijd, in het midden. Ze was haar lange haren kwijt. Verder zag je weinig. Maar je hoorde haar in het slot de hoofdrol nemen, met de stem van een engel. ‘Na afloop gaan we bidden’, grapte Pieter, tussen de nummers door. Low wist wat wij nu ook weten. ‘Friends, it’s hard to put the universe into language and into a short message, but…’ Met de volgende alinea schokte Alan zondagavond de wereld. Met de dood van Mimi sterft ook Low.
Tijdens corona, in het midden van de opnames van Hey What, begon Low een eigen show op Instagram. Een stille, tevreden show. Gewoon, thuis, in het gekoesterde Duluth, bij de eigen moestuin. Low was ook in de moestuin op Instagram gewoon Low. Alan, in tuinbroek, zingend en gitaar spelend, ogen dichtgeknepen. Mimi, als altijd in het zwart, zong tweede stem, sloeg het ritme op haar knieën. Op festivals viel Mimi op door niet op te vallen. Als Alan zijn gitaar op de grond smeet en onnavolgbaar de effectpedalen indook, leek Mimi’s drumspel kinderlijk eenvoudig. En toch zag ik nooit een tweede Mimi Parker. Haar drumstel was bescheiden. Twee trommels. Twee trommels en twee bekkens, soms, bij een grote show. Mimi Parker wist wat een liedje nodig had. Deed nooit meer. Mimi was gewoon Mimi. En zo veranderde Mimi de manier waarop ik naar muziek keek.
Niet alleen als drummer was Mimi eigen. Terwijl ze met een paar tikken de maat sloeg, klonk haar stem warm van hoop. Misschien is dat het best vastgelegd op The Invisible Way (2013), geproduceerd door Wilco’s Jeff Tweedy en de eerste plaat van Low waar ik herinneringen aan heb. Destijds klonk dat album opvallend kaal, tegenwoordig klinkt het precies als toen. Gemaakt onder eigen voorwaardes, zonder concurrentie. Low was gewoon Low. Soms geplaagd door de eigen bandnaam, weggezet als zwaarmoedig. In liedjes waar Mimi de lead nam, zoals Holy Ghost en To Our Knees, liet ze horen dat Low, meer dan over zwaarmoedigheid, gaat over hoop. Niet voor niets heette Low’s debuut I Could Live In Hope.
In augustus 2021 sprak ik Alan en Mimi, middenin een moeilijke tijd, waarvan de buitenwereld geen weet had. Zoals ze klinken, zaten ze er ook bij. Alan chaotisch en vol ideeën. Mimi rustig en vol vertrouwen. Als hij sprak en zijn zin strandde, maakte zij die zin af. ‘Low heeft nooit een hit gehad’, zei ze. ‘We kennen het gevoel niet dat mensen iets van ons verwachten.’ En daarmee ving Mimi een kern. Low had iets recalcitrants, stond sterk in de schoenen en bleef dicht bij zichzelf. Low was niet bang voor de emoties van het leven. Soms klonk de band lelijk en overweldigend. Als Alan zich verloor in experimenten, voegde Mimi wat country toe, het genre dat haar moeder zong. Zo ontstond de wonderlijke mix die we kennen als Low. Een mix die altijd anders en altijd herkenbaar bleef. Low was gewoon Low. Alles op de juiste plek. Alles in balans en onder controle.
En toen was daar, als donderslag bij heldere hemel, Double Negative (2018). Opeens, na een lange carrière, verdwenen balans en controle. Het was een niet te doorgronden album, zoals Loveless en Kid A, geschreven in een nieuwe taal. Met geluiden die dingen deden die geluiden nooit doen: springen, draaien, blazen, vallen. Maar in dat labyrint brandde steeds een lichtje. Soms zwak, maar het lichtje, zoals het duo de liedjes in interviews omschreef, brandde wel. Alan kreeg vrij spel, duwde een richting op, Mimi controleerde en begrensde, duwde terug in balans. Double Negative werd een reflectie van een tijd, een nieuwe president, zonder ergens zijn naam te noemen. De politieke verschuivingen hadden een grote weerslag op de band. In Dancing And Fire zong het duo: ‘It’s not the end, it’s just the end of hope.’
Low is ouder geworden dan de meeste bands worden. Low was als oude band anders dan andere oude bands. Low werd nooit een band van vroeger. Low bracht Hey What (2021) uit, een plaat die, vorig jaar, wereldwijd gevierd werd. Overal werd met bewondering over de muziek gesproken. In sommige teksten, zoals het door Mimi gezongen More, keek de band terug. ‘I learned more than what they ever taught’, zong Mimi, ‘I saw more than what I ever sought.’ Toen Hey What verscheen was Parker ziek. Ze leed aan eierstokkanker. Maar dat werd klein gehouden, zoals Low alles klein houdt.
Nog ouder dan de band was de verbintenis tussen Alan en Mimi. Soms zie je relaties, soms zie je verliefden, soms zie je mensen die voor elkaar gemaakt zijn. Mimi en Alan waren voor elkaar gemaakt. Zoals ze naar elkaar lachten, zoals ze elkaar’s zinnen afmaakten, zoals de stemmen één werden in Low. ‘Veel mensen stappen in het huwelijksbootje met het idee: weet je, als het niet werkt, dan scheiden we’, vertelde Mimi me. ‘Ik denk dat dat de eerste vergissing is. Je moet toegewijd zijn en werken aan de relatie. Omdat er moeilijke tijden kunnen komen. En die moeilijke tijden kunnen een tijdje blijven.’
