Discovery (2001)bleek een groeibriljant, Human After All (2005) een middelmatig album met enkele geweldige singles die de opmaat vormden naar een fantastische liveshow en dito registratie Alive. En dan nu Random Access Memories. Die briljante singles van het vorige studioalbum zijn er nu weer. Wat valt er nog te zeggen over instant klassieker Get Lucky? Daar hebben we nog decennia plezier van. Maar ook dat andere nummer met Pharrell, Lose Yourself To Dance, blijft in je hoofd hangen en Instant Crush, met Julian Casablancas door de vocoder, is wat de titel belooft. Bij een album waar zo lang aan is gesleuteld gaat het om de rest, de sleutelnummers van acht en negen minuten. Giorgio By Moroder is het beste nummer. Een geschiedenisles, verteld door het onderwerp van die les met zijn invloed in de muziek daaromheen. Speels, grappig, fantastisch opgebouwd en vele decennia komen samen. Het is vaker pingpongen tussen retro en futurisme op Random Access Memories. De vele gasten zetten in, waarna de robots het uiteindelijk overnemen. Vocoders gaan samen met violen, analoge drums, bas en de gitaar van Nile Rodgers in een onberispelijke hightechproductie. Het andere sleutelnummer is Touch, met Paul Williams. Kitsch. Alsof je een Grieks beeld met helm in je voortuin zet. Daft Punk meets Love Boat. Maar ook daar weer een spel met al die andere elementen. ‘Komen deze jongens nog wel eens op een dancefeest?’ mijmerden we in de lange zit van 75 minuten bij de ultrageheime eerste luistersessie. Of zijn ze inmiddels helemaal in zichzelf gekeerd en zitten ze alleen nog maar, net als de heren van Kraftwerk ooit, op hun berg met geld te pielen in de studio? Er is, met andere woorden, tijd om in te dutten op Random Access Memories. Zeker in de drie nummers na Get Lucky. Een zingende Todd Edwards op Fragments Of Time en ook Motherboard en Beyond zorgen voor een inkakmomentje. De opleving komt als Panda Bear zijn opwachting maakt en Animal Collective de helm krijgt opgezet. Het dertiende nummer, Contact met huisvriend DJ Falcon, is de perfecte vuurwerkafsluiter van een album waarmee Daft Punk de boel maar weer eens behoorlijk op zijn kop zet. Een album dat we veel vaker en met meer plezier gaan draaien dan Human After All. Eentje waarbij het meer luisteren dan dansen is. Niet hun hoogtepunt, wel de bevestiging dat we dolblij moeten zijn met Daft Punk. Geen band zorgt voor meer vermaak, binnen en buiten de muziek. ALEX VAN DER HULST