In de jaren ervoor was Queen een spectaculaire liveband geweest. Die zomer was het kwartet in de studio uit z’n dak gegaan en had een classic album en zijn ultieme popklassieker opgenomen. De band was op de piek van zijn zelfvertrouwen, maar had ook alle scherpe randjes nog. A Night At The Odeon werd live uitgezonden door de BBC op zowel radio als televisie en verscheen al snel als bootleg. Voor deze eerste officiële uitgave werden de opnames opnieuw gemixed, waardoor ze veel beter klinken dan de toch wat haastige radiomix van toen. Het ‘onspeelbare’ Bohemian Rhapsody werd opgeknipt en verwerkt in een medley met dat andere studionummer Killer Queen, waarna March Of The Black Queen uitmondde in het slotstuk van Rhapsody. Een even verrassende als geslaagde oplossing. De groteske kant van Queen kwam verder aan bod met Bring Back That Leroy Brown (inclusief de break met ukelele) en een cover van Peggy Lee’s Big Spender. De rest van de set was opgebouwd rond potente hardrockers als Keep Yourself Alive, Liar, Ogre Battle, Now I’m Here en Brighton Rock. Een hoogtepunt was het solostuk van Brian May, waarin hij met twee octaviders en twee echo’s de voor hem zo kenmerkende meerstemmige partijen uit zijn zelfgebouwde gitaar toverde. Toen een ongeëvenaard hoogstandje en nog altijd indrukwekkend. De set werd afgesloten met een in de jaren ervoor beproefd recept: Elvis Presley’s Jailhouse Rock, Seven Seas Of Rhye en het fantastische b-kantje See What A Fool I’ve Been. Nieuw was wel dat de discipelen aan het eind van de show werden heengezonden met hun eigen versie van God Save The Queen. Met Freddie Mercury fantastisch bij stem, de koortjes en de gitaarsolo’s messcherp en een sublieme geluidsmix is A Night At The Odeon het livealbum dat je altijd hoopte dat Queen ooit nog eens zou uitbrengen.