Stel: je bent een band met buzz, je levert een uitstekende debuutplaat af, in je hoofd hoor je een stem aftellen als voor een raketlancering en dan breekt er een pandemie uit. Dat overkwam Sorry, wier debuut 925 (het duurde bij ondergetekende een aantal maanden voor het kwartje viel dat het album niet nine hundred and twenty five heet) meer dan genoeg positieve recensies vergaarde en meer dan genoeg cool bevatte om de kritieke massa voor een explosie te bereiken – maar helaas.