De titelsong en vooral Locomotive Breath komen nog steeds regelmatig op de classic rock-stations voorbij en de brug tussen rock en folk bleek definitief geslagen. Vorig jaar november werd frontman Ian Anderson door het Amerikaanse radiostation XM benaderd om deze klassieker nieuw leven in te blazen en integraal live in hun studio te Washington DC ten gehore te brengen. Anderson, normaal huiverig voor dit soort concepten, nam de uitdaging wonderwel aan en zo stond Tull ineens voor veertig man publiek in een piepkleine studio een van haar grootste werken te vertolken. Anderson weet zich sinds jaar en dag omringd door instrumentale perfectionisten en de vijf heren werken zich subtiel – doch soms een beetje onwennig – door alle Aqualung-songs heen. Opvallend is de zelfkennis van Anderson: hij lult doorgaans graag en lang tussen de nummers door – iets wat de ene helft van de Tull-fans bijzonder opwindt, doch de andere helft mateloos verveelt. Zijn praatjes heeft hij daarom tussen de tracks weggepoetst en als extraatje achter het concert aangezet. Voor de Tull-fan een leuk hebbeding, maar aan het origineel kunnen zelfs de makers niet tippen. WILLEM BEMBOOM