Na haar debuutalbum The Fame en schitterende singles als Poker Face, Bad Romance en Telephone leek Lady Gaga een fonkelende carrière tegemoet te gaan. De muziek was top en Stefani Germanotta was dan weliswaar niet het knapste meisje van de klas, ze wist als geen ander hoe ze . . .

Maar daarna hebben de opzwepende dancetracks met snoeiharde synthsounds opnieuw de overhand. Titels als Venus, Sexxx Dreams, Jewels N’ Drugs en Do What U Want geven aan dat de nieuwe Lady Gagatoch vooral gaat over het kietelen van de zintuigen. Zoals ze in Applause bevestigt behoorlijk behaagziek te zijn. Aan prikkelende oneliners en opvallende statements geen gebrek. Aan opmerkelijke geluiden evenmin. De elektronisch bewerkte akoestische gitaar waarmee de plaat opent, doet meteen de oren spitsen en van dat soort momenten zijn er vele. Waar Artpop een schrijnend gebrek aan heeft is solide popliedjes. De daarvoor benodigde concentratie lijkt haar steeds meer moeite te kosten. Het met R. Kelly geschreven Do What U Want is een aardige poging, net als de uptempo disco in Gypsy. Dat die meest traditionele tracks op Artpop de enige echt overtuigende zijn, bevestigt de indruk dat Lady Gaga bezig is zichzelf verschrikkelijk te overschreeuwen. JAN VAN DER PLAS