De rest van Black Light is al net zo’n feest der herkenning. David Bowie, Blondie, Bronski Beat, Fleetwood Mac, Gary Numan, allemaal komen ze voorbij. Soms subtiel, soms schaamteloos herkenbaar. In afsluiter History bijvoorbeeld, dat voor het grootste deel gebaseerd is op Small Town Boy. Op het randje. Eerste single I Won’t Kneel is dan weer een aardig niemendalletje, terwijl de retro-electro van Paper Romance knap aansluiting vindt bij Justice. Het is aan de klasse van Cato en Findlay te danken dat Black Light geen zoveelste retroalbum is geworden. De twee Britten weten productioneel precies aan de juiste knoppen te draaien. En, belangrijker, ze weten zich ditmaal in te houden. THEO PLOEG