In de tien tracks daartussen trekken de trage, diepe zangpartijen van Lanegan alle aandacht naar zich toe. ‘Only God knows where I’m going, only God can know my shame,’ klinkt het als vanouds weinig opgewekt in Death Ride. Het afwijkende geluidsdecor van Garwood past perfect bij de sfeer die Lanegan schetst. Het vaak kale, intrigerende geluid wordt behalve door effectvolle gitaren soms vormgegeven door strijkers, een klarinet, toetsen en een ritmebox. Liefhebbers van het trage, sobere, warm krakende stemgeluid van Lanegan in zijn meest trieste stemming komen met dit album geweldig aan hun trekken. De tracks zijn soms echter zó donker dat het goed is dat er geen touw is meegeleverd. WILLEM JONGENEELEN