Twintig jaar geleden schreef collega Tom Engelshoven dat luisteren naar dit album gelijk staat aan ‘vreten uit de vuilnisbak’. Hij bedoelde dit positief, daar Nirvana een welkom ander geluid bracht in de verfoeilijke muzikale drab van de jaren tachtig. Het waren ook tijden dat Nirvana een klein kutbandje was op het kleine kutlabel Sub Pop. Ja, de goed geïnformeerde popliefhebber had wel eens van Soundgarden of Mudhoney gehoord, maar daar bleef het bij. Nirvana was in die jaren vooral woest, donker en zompig. Met oog voor monotone riffs: die hadden hun grote helden van The Melvins (wiens Dale Cover nog een paar nummers voldrumde omdat Channing het inderdaad niet kon) namelijk ook! Het zijn manische en soms psychedelische liedjes, maar terugkijkend kun je zeggen dat de enige echte popsong op Bleach, About A Girl, een voorbode was van de capaciteiten van Cobain. En dan ook nog de Shocking Blue-cover Love Buzz –hoe kwamen ze erop?! Verder zijn ze vol van de echte takkeherrie: referenties aan The Birthday Party en The Stooges te over, en dan het liefst zo lomp mogelijk. Na ooit Nevermind ontdekt te hebben, dacht ik een goeie koop te doen met Bleach. Mijn groene tieneroren wisten niet wat ze met dat kabaal moesten. Wauw! YORICK BUWALDA
OOR-collega Thomas Snoeijs noemde Taylor Swift onlangs ‘de grote winnaar van de wereldwijde aandachtseconomie’. Een betere omschrijving van de Amerikaanse ...