Dat zagen we niet aankomen: Bones, het tweede album van de Britse Young Guns, is een plaat zonder hoogtepunten. Een plaat die twaalf nummers lang hetzelfde niveau vasthoudt, maar geen uitschieters kent. En dat terwijl debuut All Our Kings Are Dead vol stond met catchy rocknummers, die van poppunk via . . .

Young Guns wil ‘groots’ klinken, stadions vullen, maar de opgepompte, soms te bombastische sound voelt eigenlijk het hele album een beetje leeg aan. Wat de plaat vooral mist, zijn goede refreinen. Neem opener I Was Born, I Have Lived, I Will Surely Die – meer emo kunnen we het niet maken – waarin we horen dat hier een band met een idee staat te spelen, een band met een goede zanger en knappe niet-uitgekauwde melodieën. Maar het nummer mist een climax, een ontlading. Hetzelfde geldt helaas voor het grootste deel van deze teleurstellende plaat. Mompelballad A Hymn For All I’ve Lost helpt ook al niet echt meer. De moeilijke tweede plaat. Soms zijn clichés gewoon heel erg waar.