Het met gevoel voor sfeer (sax, trompet) gearrangeerde Born To Sing: No Plan B levert pop, soul en jazz. En blues. Jammer, want met Pagan Heart zit Morrison wat al te veel in het modderige vaarwater van McKinley Morganfield. Af en toe, zoals in Close Enough For Jazz,
is Morrison te behaagziek. Hij is duidelijk geen John Cale. In zijn teksten maakt de Ier zich er soms wel erg gemakkelijk vanaf (Goin’Down To Monte Carlo). Maar hij ventileert ook, als ware hij Bruce Spingsteen of Ry Cooder, een aantal keren zijn zorg over de slechte kant
van het kapitalisme. Plan A zorgt voor het nodige plezier, maar als geheel is het routineuze Born To Sing het zoveelste product van een artiest
die reeds geruime tijd worstelt met de wet van de remmende voorsprong. RENÉ MEGENS