Een nieuw album van Chris Clark is altijd een ontdekkingstocht. De Britse producer komt doorgaans onverwachts uit de hoek. Ook op zijn zevende studioalbum, dat simpelweg Clark heet. Wellicht omdat het album een soort samenvatting geeft van zijn muzikale carrière tot nu toe? Wellicht.
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Voorganger Iradelphic (2012) was een vreemdsoortige mix van folk, elektronica en pop, met Clark in de rol van singer-songwriter. Interessant, maar raken deed het album niet. De diepgang uit zijn eerdere werk miste. Die is op Clark terug. Evenals de nadruk op diepe bassen en beats. ‘Techno voor de postrave-omgeving’ noemt Clark het en dat is niet eens zo’n slechte omschrijving. Alhoewel de producer teruggrijpt op debuut Clarence Park (2001) en Turning Dragon (2008) is zijn nieuwe koers wederom anders dan voorheen. Echo’s van de hoogtijdagen van de rave sijpelen door, evenals het pastorale geluid van postgarage. Het is echter het ondefinieerbare sausje van Clark dat dit album zo mooi maakt. Aangevreten beats, a-synchroniteit, niet te plaatsen geluiden, vervormde synths: hij weet altijd net even anders te klinken dan je verwacht en daardoor te ontregelen. Die Clark is weer terug. Gelukkig. THEO PLOEG
