Voorganger Iradelphic (2012) was een vreemdsoortige mix van folk, elektronica en pop, met Clark in de rol van singer-songwriter. Interessant, maar raken deed het album niet. De diepgang uit zijn eerdere werk miste. Die is op Clark terug. Evenals de nadruk op diepe bassen en beats. ‘Techno voor de postrave-omgeving’ noemt Clark het en dat is niet eens zo’n slechte omschrijving. Alhoewel de producer teruggrijpt op debuut Clarence Park (2001) en Turning Dragon (2008) is zijn nieuwe koers wederom anders dan voorheen. Echo’s van de hoogtijdagen van de rave sijpelen door, evenals het pastorale geluid van postgarage. Het is echter het ondefinieerbare sausje van Clark dat dit album zo mooi maakt. Aangevreten beats, a-synchroniteit, niet te plaatsen geluiden, vervormde synths: hij weet altijd net even anders te klinken dan je verwacht en daardoor te ontregelen. Die Clark is weer terug. Gelukkig. THEO PLOEG