Eigenlijk is Hynes’ stem de enige constante op dit album, verder passeren de meest uiteenlopende zaken: dreunende basloopjes (Forget It), drums als geweersalvo’s (I’m Sorry We Lied), flarden funk (The Complete Knock), een solo die bij Guns N’ Roses niet had misstaan (Are You Sure You’re Really Busy), slaapkamerromantiek à la Prince (Champagne Coast) en ga zo maar door. Dat knelt: Hynes maakt maar geen keuze, hij heeft te veel darlings en niet het vermogen – of gewoon geen zin – om er een paar af te schieten. In die zin kan collega John Denekamps oordeel over het eerste Lightspeed Champion-album – ‘als geheel wat onsamenhangend’ – ook nu weer van stal gehaald worden. TOM SPRINGVELD