Op Darker Days laat de band horen technisch beter te zijn geworden. Het aantal catchy refreinen is lekker hoog – wat zeg ik, elk nummer vraagt het om te worden meegeschreeuwd – en zanger Daniel Dart heeft de perfecte stem voor dit soort snelle punkrock: lekker rauw. Ook deze keer ontkom je niet aan de vergelijking met Rancid, al is het alleen maar omdat Darts vocalen nogal op die van Armstrong lijken. Zolang het resulteert in knallers als One Way Or Another en Lines Are Faded doet het er allemaal niet toe. Toch is Time Again er niet in geslaagd een album te maken dat over de hele breedte weet te boeien. Veertien nummers die op dezelfde manier zijn opgebouwd, maken van dit half uurtje punk een net iets te lange zit. Daar komt nog eens bij dat het beste materiaal vooraan staat. Darker Days verzacht weliswaar het wachten op de nieuwe Rancid, een volwaardige opvolger is Time Again niet. Er gaat nog altijd niets boven the real thing.