Embryonic, zeg ik met een schuin oog op de meegestuurde gebruiksaanwijzing voor journalisten, ontstond voor een groot deel volgens het ‘anything goes’-concept en schiep zichzelf. Uit anarchie. Maar ook uit jamsessies, dromen, intuïtie, vrije associatie. Aldus zanger Wayne Coyne. Normaliter woorden om gillend bij weg te rennen, maar in dit geval heeft ‘t een fantastische plaat opgeleverd, waarop The Flaming Lips – met die overstuurde, morsig-sprookjesachtige sound van ze – toch weer onvermoede gaten en kieren in hun eigen muzikale beperkingen hebben ontdekt en al doende een trip neerzetten waar de geleerden over tien jaar nog steeds over zullen spreken. En die bij het krieken van de 22ste eeuw waarschijnlijk als een van de Grote Onbegrepen Meesterwerken van de jaren nul zal worden aangemerkt. Hoogtepunten? Geen beginnen aan. Stilzitten, luisteren en een dik uur later hard op aarde landen. ERIK VAN DEN BERG