Maar als onkruid al niet vergaat, waarom Tears For Fears dan wel? Dit comebackalbum sluit stilistisch aan op The Seeds Of Love (1989) en bevat een serie catchy popliedjes, waarbij de invloed van The Beatles (en andere late jaren zestig-acts) er duimendik bovenop ligt.

Op het openingstrio valt niks af te dingen, daarna valt net als vroeger op hoe gekunsteld en overgeproduceerd het duo op de mindere momenten klinkt. Who Killed Tangerine? en Who You Are klinken bijvoorbeeld als World Party op een slechte haardag. Wat dat betreft deed Orzabal op de in zijn eentje gemaakte TFF-albums Elemental (1993) en Raoul And The Kings Of Spain (1995) interessantere pogingen om weg te komen van het oude geluid.

Toch kleuren de stemmen van de zoetgevooisde Smith en de wat rauwer klinkende Orzabal nog altijd mooi bij elkaar en bevat Happy Ending net genoeg goede nummers om een voldoende te halen. OENE KUMMER