Deze sonische experimenten moeten zich laten beluisteren als een rigoureus vervolg op zijn samenwerking met Brian Eno, met wie de Canadees ruim drie decennia geleden een tweetal baanbrekende ambientplaten maakte. Opmerkelijk genoeg staan de meest avant-gardistische stukken aan het begin van Flesh And Machine, dat langzaam toeglijdt naar atmosferische nummers in de stijl van Belladonna (2005), een instrumentaal album waarop de van nature mysterieus klinkende pedal steel het middelpunt vormde. Gearriveerde en aankomende filmmakers zullen de elf stukken van Flesh And Machine gebruiken als soundtrack voor een serie artistieke video’s, terwijl Lanois zelf samen met drummer Brian Blade en bassist Jim Wilson het album op het podium gaat recreëren en wel van de grond af. Overigens blijken alle geijkte maatstaven onbruikbaar om deze innovatieve vorm van toonkunst te beoordelen, zo dat al terzake doet bij zo’n ongekende luistervaring.