Plaatopener en eerste single Prayers/Triangles maakt aan al deze twijfel echter meteen een eind en mag subiet gerekend worden tot de beste Deftones-nummers ooit. Het vijftal klinkt op dit achtste album niet alleen erg gefocust, maar ook zeer geïnspireerd. Ze weten als geen ander dromerige rock en brute metalriffs tot in perfectie met elkaar te vervlechten – als een klap in het gezicht met een fluwelen handschoen. En de nagel die er doorheen priemt is de soms maniakaal piepende stem van Moreno. Regelmatig komen ze er met gestrekt been in, zoals in het venijnige Doomed User of het titelnummer, maar ze kunnen net zo goed aanstekelijk slepen (Acid Hologram, Hearts/Wires) of ronduit poppy klinken (Xenon). Net als bij Koi No Yokan is de productie in handen van Matt Hyde, die een glashelder en gelaagd geluid neerlegt, maar tegelijkertijd de muzikale teugels ferm in handen heeft, getuige nummers als (L)MIRL, het met gouden riffs gezegende Pittura Infamante en het postrockerige, zelfs bijna symfonische Phantom Bride, met een gastbijdrage van Alice In Chains-gitarist Jerry Cantrell. De vorige plaat kwam al dichtbij de troon van magnum opus White Pony (2000), Gore kruipt er ook daadwerkelijk bij op schoot.