Head Off is niet alleen het nieuwe, maar ook het laatste album van The Hellacopters. De groep van Nicke Andersson kapt er mee. Begonnen als garageband en langzaam via hardrock opgeschoven naar rock & roll heeft de band zo’n beetje alles wel gezien en gedaan. Tijd om er een . . .

Als een volleerde Mick Jagger beweegt Nick Royal – zoals Andersson zich graag noemt – zich door het album heen. Vooral in nummers met uitgerekte solo’s zoals Electrocute en Rescue laten The Hellacopters horen dat ze nog altijd de ‘Swedish kings of hardrock’ mogen worden genoemd. Af en toe zitten ze op het randje van camp en wordt het wel erg sleazy, zoals in Throttle Bottom. Ineens komen er beelden op je netvlies van de leden van Iron Maiden in veel te strakke gekleurde broeken en met intens foute kapsels. ‘Changes are difficult, so this must be a never ending game,’ zingt de band in Another Game. Het spel is voor The Hellacopters na een laatste Europese tournee toch echt uit. Head Off mag dan niet het meest verrassende album van de band zijn, als laatste wapenfeit is deze plaat volledig geslaagd.