Wie debuutalbum Hills End hoort, zal er hooguit aan toevoegen dat ook bands als Cast of Bluetones model hebben gestaan voor het geluid van de Aussies. Britpop van twintig jaar geleden dus, maar eerlijk is eerlijk, best goed gemaakte Britpop van twintig jaar geleden. Daarbij hoort de goede verstaander natuurlijk dat DMA’s best een aardig liedje uit de mouw weet te schudden en op de sterkste momenten meer afstand neemt van genoemde voorbeelden. Zo is opener Timeless een prima popliedje, dat zo maar van onze eigen Johan zou kunnen zijn en horen we even verderop in het semi-akoestische Delete enige overeenkomsten met I Am Kloot. Ook het zijdezachte sentiment van Step Up The Morphine biedt genoeg houvast voor een mooie toekomst, die niet al te nadrukkelijk op het verleden is gebouwd.