Nou ja, erg warm klinken de robots nog steeds niet, hoe hard ze ook ‘we’re human after all’ tetteren. Het titelnummer, tevens openingsnummer, had de epiloog van Discovery kunnen zijn – het moment dat de robothelden hun wapens neerleggen, hun maskers afzetten en hun ware aard tonen. De ontknoping. Maar die kenden we al. We hadden gehoopt op een nieuw avontuur; meegevoerd te worden op een nieuwe Daft Punk-trip, wat ze deze keer ook voor ons in petto zouden hebben. Human After All bevat echter weinig nieuwe ideeën.

De eerste vijf nummers krijg ik het beeld van die epiloog maar niet uit mijn hoofd, hoe vet single Robot Rock ook uit de speakers knalt. De meeste nummers hadden qua geluid en stijl ook op Discovery kunnen staan – iets wat voor veel dance-acts het beste compliment is dat je ze zou kunnen maken, maar van the real thing verwacht je meer. The Prime Time Of Your Life (de Punks meets Aphex), Steam Machine (freaky acid) en The Brainwasher (zo’n furieuze technostormer waar de Punks patent op hebben) zetten de boel op scherp, maar missen de poppy feel die de oude hits bezaten.

Eigenlijk bezit alleen Robot Rock een (gitaar)hook waarmee Daft Punk mag thuiskomen. Ook elders duiken gitaren dan wel gitaarsynths op, maar nergens zo pakkend als hier. Na een half uur lijken ze zelf ook de hoop op een nieuw avontuur te hebben opgegeven en doen ze nog snel even de herhalingsoefeningen Television Rules The Nation (slome vocoder-electro) en Technologic (met eenzelfde vocale loop als Harder, Better, Faster, Stronger) en, nu echt, epiloog Emotion – weer die zeurdige vocoderstem die zeven minuten lang emotieloos ‘emotion’ zegt, terwijl de beats tergend traag naar een anticlimax kruipen.

Ironie? Daarvoor is de achterliggende gedachte mij te simpel. Vermoed ik, want Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo hebben aangekondigd niet met de pers te zullen praten over dit album. Of over andere zaken. Praten hoeven ze van mij niet, ze moeten hun beats laten knallen, hun bassen laten boomen en hun Rolands laten scheuren, en dat doen ze hier maar een kwartier. Dat is een verrukkelijk kwartier en waardevoller dan negentig van de honderd danceplaten die je dit jaar in OOR zult aantreffen, maar ja, een mens wil meer. KOEN POOLMAN