Hoe dan ook, we zien Mefisto op het sinistere artwork hoog boven piramides verrijzen en horen beladen songs die veelvuldig met cello’s, violen en het nodige koper (trombones en trompetten) aanzwellen. Wat dat betreft is de statige, rond (staccato) strijkers opgebouwde opener Birdland een toepasselijke introductie voor de afwisselend broeierige en onbestemde atmosfeer die In Spades ademt. Er wordt met Light As A Feather (old school funky Whigs) en rockmonster Copernicus ook nog wel ouderwets uitgehaald, maar minder frequent dan voorheen. De kracht en schoonheid schuilen ditmaal vooral in de meesterlijke wijze waarop songs als Toy Automatic, Oriole of de dramatische afsluiter Into The Floor met verleidelijke strijkers, vette mellotrons en spacegitaren worden opgetuigd. En laten we die doorleefde, van intensiteit overlopende zangpartijen niet vergeten. Greg Dulli blijft een fenomeen en de Whigs een geweldige band.