Je helpt het hem hopen. Wie de hits van Smith als gastzanger bij Disclosure (Latch) en Naugthy Boy (La La La) kent, had wellicht meer dance en beats verwacht op zijn eigen debuutalbum. Het tempo is echter vaak traag, de arrangementen afgemeten, de snaren akoestisch en de stemming in mineur. Opener Money On My Mind is nog het meest dansbaar en productietechnisch 2014. Daarna stort zijn wereld langzaam in en gaat u steeds verder op het puntje van uw stoel zitten. Wat kan deze jongen ongelooflijk goed zingen. Alles heeft de juiste toon, emotie, klankkleur en timing. Of Smith nu met een koor zijn leed een gospeltintje meegeeft of strijkers inzet, hij weet steeds de juiste snaar te raken en de klus in amper drie minuten te klaren. De lat lag hoog voor Smith, want hij won de Brits Critics’ Choice Award en stond in de BBC Sound Of 2014-lijst. Hij maakt alle verwachtingen waar, al wordt het uiteindelijk na tien songs wel wat veel, die gevoeligheid en dat zelfmedelijden. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de individuele songs en die stem. Doseren, het is een kunst. In het ouderwets startende, supergevoelige Good Thing is het zelfs jammer dat een beat de boel komt verstieren. Dat maakt de song van nu, waar die ook tijdloos had kunnen zijn. Maar die Sam Smith, die komt er wel. Ik gun hem alvast een duet met Antony Hegarty. WILLEM JONGENEELEN