Mooie stem heeft die knul. Jammer dat hij geen ruk te melden heeft. Zo luidt het oordeel over Sam Smith in een notendop.

Deze mannelijke versie van Adele kan ontzettend lekker zingen, maar zijn liefdesliedjes zijn inhoudelijk allemaal hetzelfde. Sneu en somber en liefdeloos. Als al Smiths songs waargebeurd zouden zijn, zou de jongen allang in het trapgat hebben gehangen. Zijn hart is vaker vertrapt dan de hoofdstraat van Dubrovnik, en daar kun je tegenwoordig met je schaatsen overheen. Smiths tweede album heet The Thrill Of It All en duurt iets langer dan dertig minuten. Prima lengte voor een mainstreampopplaat met Grammy-aspiraties, maar halverwege de zit ben je het gemijmer van dit mannetje eigenlijk al spuugzat. Over kille popproducties met hier en daar een hip elektronisch sampletje of licht soulvol blazertje vertelt Smith dat hij inmiddels heel goed is in afscheid nemen (Too Good At Goodbyes), dat hij niet langer de eerste wil zijn die in een relatie de welbekende drie woordjes oppert (Say It First) en dat alle liefde tussen hem en zijn naamloze partner vervangen is door woede (Burning). Alleen HIM en Pray, waarin Smith zijn homoseksualiteit viert door lullig te doen tegen God en gelovigen (wel terecht, maar dat vind ík), gaan over méér dan zijn gebroken hart alleen. The Thrill Of It All is de ongezelligste popplaat van het jaar, maar zal desondanks verkopen als een kerstbal.