‘Een weldadige luisterervaring’, schreef Tom Springveld in de inleiding van zijn Interpol-interview in de vorige OOR. Ikzelf hoor in het positiefste geval bestendiging. Geen opmerkelijke stappen voorwaarts (voorzover dat al zou moeten, want ook over díe vraag zal nooit overeenstemming zijn), maar ook weinig momenten van zwakte: de band heeft z’n signature sound – strak, scherp, smaakvol, gedetailleerd – de volle drie kwartier behoorlijk onder controle. Eigenlijk klinkt het vooral alsof ze het aanstondse vertrek van gezichts- en geluidsbepalend bassist Carlos Dengler aanvoelden (iets wat ze in het interview ook toegaven) en tegen zichzelf hebben gezegd: laten we nog één keer met z’n vieren doen waar we goed in zijn. Dat is in veel gevallen gelukt. Het indrukwekkend opgebouwde Success bijvoorbeeld is een binnenkomer uit duizenden, het sterke Barricade heeft de dwingende drive die we kennen van Interpols vroegste werk en het pianomotiefje in Try It On geeft de groep een verfrissende frivoliteit. Maar soms lijkt al die gecontroleerde esthetiek zich te wreken en zijn de songs niet in staat om naar een apotheose toe te werken of zelfs maar van de grond te komen (zie langdradige stukken als Lights en The Undoing). Hoe idioot is het om te zeggen dat ik op dit moment vooral benieuwd ben naar de vólgende Interpol-plaat? ERIK VAN DEN BERG