Vier jaar geleden is het alweer dat de pas zestienjarige Lorde de popwereld op stelten zette met Pure Heroine, haar overrompelende debuutplaat vol minimalistische popsongs over cities you don’t see on screens. Dit pientere meisje uit Nieuw-Zeeland schetste het melodramatische leven van de gemiddelde tiener als geen andere popster, omdat ze – in tegenstelling tot alle Disney-prinsessen die dat wereldje domineren – ook echt zo’n gemiddelde tiener was.
Inmiddels is Lorde jongvolwassen en op Melodrama, haar langverwachte, met zelfspot getitelde tweede album, doet ze eigenlijk exact wat ze op Pure Heroine deed: het leven van zichzelf en leeftijdsgenoten zo accuraat mogelijk samenvatten in songs. Mooi dat je in eerste liedjes Green Light en Sober meteen het immense verschil tussen de tiener en de jongvolwassene hoort.
Klonk Lorde op haar vorige album puberend rebels en in the moment, bezig met haar plek in de wereld en in strijd met haar omgeving, op Melodrama is die strijd intelligenter, vindt hij van binnen plaats en denkt Lorde vooruit. Niet alleen ‘wie ben ik en wat wil ik nu’, maar ook: ‘wie ben ik en wat wil ik morgen’? King and Queen of the weekend – but what will we do when we’re sober? En waar de minimale beats op Pure Heroine werden afgetroefd door de grootspraak van een zelfzuchtige puber, is Lorde op Melodrama volwassen genoeg om ruimte te laten voor hulp van buitenaf. Onderdeel van haar team zijn onder andere Frank Duke en Malay, beiden bekend van Frank Oceans meesterwerk Blonde. Deze heren weten kortom hoe ze muziek als onderdeel van een karakterschets moeten maken, en voorzagen Lorde dus van after hours-clubproducties met emotionele instrumentale eindes (The Louvre, Sober II) en met dance-elementen doorspekte hiphopbeats die – zoals de gemiddelde jongvolwassene – nog niet écht los durven te gaan (tweeluik Hard Feelings-Loveless en het onweerstaanbare Homemade Dynamite).
De weifelende muzikale omlijsting sluit naadloos aan op het verhaal en de vibe van Lorde, die hier overigens ook grote technische progressie toont door mooier dan ooit tevoren te zingen. Vooral het hoge, gelaagde refrein van Writer In The Dark is prachtig. Wanneer Taylor Swift een selfie met je maakt en ook de rest van het popwereldje je met open armen ontvangt, is het lastig van het bijbehorende imago af te komen. Met het fantastische Melodrama toont Lorde zich echter een popzangeres van de buitencategorie. Eentje die meer gemeen heeft met introverte kwaliteitsacts als Chromatics en Frank Ocean dan de suikerstokken op haar vriendenlijst.
