Zo is er een film – iets met een astronaut die in de ruimte wordt achtergelaten en vanaf daar z’n leven overziet of zo – geproduceerd door de band. Part II dient als muziek bij die film. Er staan een paar aardige nummers op het album en de band experimenteert wat met Pink Floyd-achtige geluiden, maar zodra DeLonge gaat zingen is het weer over met de pret. Bovendien voelt alles aan dit project geforceerd aan. Eigenlijk is Love pure interessantdoenerij. Het resulteert in een album waarop vorm boven inhoud staat en vier muzikanten zichzelf vreselijk overschatten.